Συναυλίες με 3D ολογράμματα τραγουδιστών | Μια καλλιτεχνική sci-fi πραγματικότητα
Πώς θα σου φαινόταν αν είχες την δυνατότητα να ζήσεις, στο περίπου, τη συναυλία του ’69 στο Woodstock από κοντά; Να βιώσεις, στο περίπου, την εμπειρία μιας συναυλίας των Doors με τον Jim Morrison στα φωνητικά; Να θαυμάσεις από τη πρώτη σειρά τον… ολογραμμ-ικό… Freddie Mercury να υψώνει τη γροθιά στον αέρα;
Αυτές τις μέρες περιοδεύει στην Ευρώπη ένα όνομα που σου σηκώνει την τρίχα όταν το βλέπεις στο πρόγραμμα των συναυλιών. Έχει τον (creepy) τίτλο: Dio Returns (σε ελεύθερη μετάφραση «Ρόνι δεύρο έξω»).
Μετά από απόφαση της χήρας του αδικοχαμένου θρύλου Ronnie James Dio, το επιτελείο που τον πλαισίωνε μουσικά, ανεβαίνει ξανά στη σκηνή μαζί του, με τη βοήθεια της ψηφιακής τεχνολογίας και ενός τρισδιάστατου ολογράμματος με την μορφή του Dio στο κέντρο της σκηνής και την φωνή του στο μικρόφωνο. Έχει ξεκινήσει ήδη λοιπόν η πρώτη κανονική περιοδεία με κεντρικό πρωταγωνιστή… αποθανόντα καλλιτέχνη.
Μέχρι και πριν από αυτό το γεγονός, είχαμε γίνει μάρτυρες σποραδικών επανεμφανίσεων αγαπημένων μουσικών του παρελθόντος οι οποίες όμως κρατούσαν ένα με δύο τραγούδια. Ας κάνουμε μια συνοπτική ανασκόπηση στην σύντομη ιστορία της χρήσης των ψηφιακών ολογραμμάτων ως μέσο ανάστασης μουσικών θρύλων.
2006: Gorillaz ft. Madonna. Η πρώτη γεύση.
Στα βραβεία Grammy εκείνης της χρονιάς είχαμε την πρώτη αλλά πολύ σύντομη σκηνική παρουσία τρισδιάστατου ολογράμματος με την μορφή της βασίλισσας της ποπ. Η οποία φυσικά είναι ακόμα ζωντανή, απλώς η πατέντα χρησιμοποιήθηκε έξοχα σαν μέρος της χορογραφίας του ντουέτου πριν κάνει την φαντασμαγορική εμφάνιση της στην σκηνή με σάρκα και οστά.
2007: Elvis ο πρώτος και σε αυτό.
Ο «Βασιλιάς» Έλβις βάζει στο πλούσιο βιογραφικό του άλλη μια πρωτιά. Αυτήν της πρώτης, επί σκηνής, ανάστασης. Καθώς στο τηλεοπτικό σόου «American Idol» συνόδεψε την Celine Dion σε ένα απρόσμενο ντουέτο, βγαλμένο από μουσικόφιλες συζητήσεις του στιλ «πώς θα ήταν αν…» της επιτυχίας του ”If I Can Dream”. Το οποίο μάλιστα είχε κυκλοφορήσει την χρονιά γέννησης της Καναδής τραγουδίστριας, το 1968. Το κόστος αυτής της πραγματικά απίθανα ρεαλιστικής δημιουργίας του ολογράμματος ανήλθε σε 100 χιλιάδες δολάρια και μήνες προεργασίας.
2012: Η «Amerikaz Most Wanted» επιστροφή που έγινε viral.
Οι φήμες πριν το φεστιβάλ «Coachella» πως οι ζωντανοί θρύλοι της χιπ-χοπ σκηνής Snoop Dogg & Dr Dre ετοίμαζαν κάτι μοναδικό που θα σόκαρε το κοινό έδιναν και έπαιρναν. Το hype ήταν μεγάλο καθώς είχε διαρρεύσει πως ο δολοφονημένος το 1996, τεράστιος θρύλος 2Pac Shakur, θα έκανε guest εμφάνιση στο πλάι των δύο παλιόφιλών του. Έτσι κι έγινε. Το ντουέτο Dogg & Dre ξεκίνησε να ερμηνεύει το hit «California Love», κάπου εκεί οι περισσότεροι πίστεψαν πως δε θα συμβεί· λίγο μετά όμως τα φώτα έπεσαν και ακούστηκε σχεδόν πραγματικά σαν από το υπερπέραν η φωνή του «Makaveli», »What the fuck is up Coachella?»
Εμφανίστηκε ένα τρισδιάστατο ολόγραμμα, που όμοιο του ίσως δεν έχουμε ξαναδεί από πλευράς λεπτομέρειας κι αληθοφάνειας. Το κοινό διχάστηκε γενικότερα στο συγκεκριμένο ζήτημα, οι περισσότεροι όμως στέκονταν απλώς αμήχανοι στο σουρεαλιστικό αυτό θέαμα του 2pac που ερμήνευσε τα διαχρονικά «Hail Mary» & «2 of Amerikaz Most Wanted».
Τα μεθεόρτια της βραδιάς βρίσκουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να έχουν πάρει φωτιά γύρω από το ζήτημα, καθώς η κοινή γνώμη των μουσικόφιλων είχε διχαστεί. Μπορεί να μην υπήρξε η πρώτη χρήση της πατέντας αλλά η επόμενη της μέρα έβαλε για τα καλά πλέον στη συνείδηση του κόσμου πως «εδώ έχουμε κάτι που μπορεί να μας απασχολήσει πολύ έντονα στο μέλλον».
2013: Ακόμα δύο θρύλοι της rap…
Rock The Bells φεστιβάλ και οι γερόλυκοι Wu-Tang δίνουν μια αξιομνημόνευτη παράσταση για τους πιστούς φαν τους, οι οποίοι όμως δεν ξεχνούν τον θρύλο της μπάντα Ol’ Dirty Bastard και φωνάζουν ρυθμικά το όνομα του με την ελπίδα να γίνει κ αυτός… 2pac. O RZA δεν τους χαλάει το χατίρι και λέγοντας «αν το πείτε δυνατά, μπορεί και να γίνει» έδωσε το σύνθημα να ζωντανέψει για μερικά λεπτά μαγείας ο πάλαι ποτέ ράπερ του γκρουπ μπροστά στο λατρεμένο του κοινό.
Την ίδια βραδιά ο ηγέτης των N.W.A., Easy-E συντρόφευσε τους παλιούς του γνώριμους στην ερμηνεία του «Bone Thugs n’ Harmony».
2014: Ίσως το διασημότερο ολόγραμμα μέχρι σήμερα.
Έξι χρόνια μετά τον θάνατο του ο βασιλιά της ποπ, Michael Jackson, επιστρέφει ψηφιακά τρισδιάστατος να ξανακάνει άλλη μια φορά στην σκηνή των βραβείων Billboard το διάσημο «moonwalk». Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, το αποτέλεσμα είναι συναρπαστικό.
2016: Ronnie James Dio…και η Heavy Metal στο κόλπο.
Ο σπουδαίος πρώην τραγουδιστής των Black Sabbath, Rainbow & Dio, υψώνει για άλλη μια φορά τα διάσημα «devil horns» στο φεστιβάλ του «Wacken»’. Το οποίο έκλεισε τις περσινές συναυλίες με το υπέρτατο αφιέρωμα στην αγαπημένη φωνή όλων των ροκάδων που μας άφησε το 2010. Οι μεταλάδες ως γνωστόν είναι αυστηροί κριτές, το γεγονός στους κύκλους της κοινότητας δέχθηκε ως επί το πλείστων αρνητικές κριτικές…
Αυτή ήταν η κυριότερη και σύντομη ιστορία της τεχνολογικής αυτής υπέρβασης στον χώρο της δημοφιλούς μουσικής. Φαίνεται πως αρχίζει να εισχωρεί στην pop κουλτούρα ως κάτι που πλέον έχει στρογγυλοκαθίσει στη συνείδηση μας και έχει πάψει να είναι η μεγάλη έκπληξη. Έχει εμπεδωθεί και θεωρώ πως, όπως και εγώ έτσι και οι περισσότεροι από εσάς προσπαθείτε ακόμη να ξεκαθαρίσετε τα συναισθήματα σας πάνω στο θέμα. Μία μικρή βόλτα στα social φανερώνει πως η κουβέντα για την διαφαινόμενη αυτή επανάσταση στον χώρο της ψυχαγωγίας έχει σηκώσει έντονες αντιδράσεις, όμως βρίσκει και υποστηρικτές.
Ας επανέλθουμε στον επίκαιρο και αγαπημένο μου Ronnie James Dio. Έλατε λίγο μαζί μου στη σκέψη και ας διαβάσουμε τις εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις δύο υποτιθέμενων θαυμαστών του θρυλικού frontman που θα μας δώσουν τα υπέρ, τα κατά και μια εικόνα πάνω στα επιχειρήματα της κάθε πλευράς.
Χόλης Ντάιβερ, 23 ετών, δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να δει το είδωλο του ζωντανά:
«Μεγάλωσα με τη γνώση πως λόγω της τεχνολογίας έχω άνεση σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου. Όμως αυτό δεν το περίμενα, τουλάχιστον τόσο σύντομα. Στην αρχή ένιωσα αμήχανα ομολογώ, αλλά πλέον όχι, το έχω αποδεχτεί ως κάτι μαγευτικό. Δεν πρόλαβα κανένα θρυλικό καλλιτέχνη της αγαπημένης μου ροκ μουσικής στο ζενίθ του, διαβάζω και ακούω αριστερά δεξιά πως… η ροκ έχει πεθάνει. Η πεμπτουσία της μουσικής αυτής κουλτούρας ανέκαθεν υπήρξε η συναυλία. Το λίκνο της φλόγας που διατηρούσε επί χρόνια την ροκ μουσική ως τον αδιαφιλονίκητο βασιλιά της δημοφιλούς μουσικής. Η εμπειρία να συμμετέχεις σε κάτι που θα μείνει για πάντα στην καρδιά σου και στο σεντούκι της ιστορίας ως μια από τις στιγμές που όρισαν την έννοια του να ζεις το όνειρο σου, για εκατομμύρια ανθρώπους. Αρκούμαι μόνο στο να βλέπω συναυλίες σε dvd και στο ίντερνετ. Δεν είναι όμως προτιμότερο να ζήσω αυτό το dvd μαζί με χιλιάδες άλλους με την ίδια τρέλα; Να το ακούσω σε στερεοφωνικό ήχο, να νιώσω δυνατά κάθε χτύπημα των ντραμς και να ακούσω τη φωνή του Ρόνι και όχι κάποιου άλλου που τραγουδάει προς τιμήν του, σε συναυλιακό χώρο;
Ξέρω, είναι ψεύτικο, δεν έχει σάρκα και οστά, δεν μπορώ να πω μετά ότι πήγα και είδα το είδωλο μου, όχι. Μπορώ όμως έστω να πω ότι ήρθα πιο κοντά από ποτέ στην εμπειρία αυτή, τραγούδησα με 10 χιλιάδες άτομα τα αγαπημένα μου τραγούδια. Όλη η τεχνολογία του κόσμου δεν αντικαθιστά τον Diο, όμως έτσι από μακριά φαινόταν αληθινός και έπιασα το εαυτό μου σε στιγμές να το πιστεύει, φευγαλέες μεν, ονειρικές κi αξέχαστες δε. Βλέπω γύρω μου μουσικούς που προσπαθούν να καπηλευτούν τον όρο «rock» και δεν έχουν καμία σχέση με αυτό. Τέτοιες προσπάθειες θα βοηθήσουν στο να μείνει ζωντανό το πνεύμα της ροκ πριν συμβεί το διαφαινόμενο μοιραίο να υποβαθμιστεί σε νοσταλγία».
Άστροβλεψίας (Stargazer), ετών 45, κλασικός μεταλορόκερ και παλιός φαν.
«Ιεροσυλία. Αν αυτό είναι το μέλλον, ευχαριστώ αλλά θα μείνω στο παρελθόν και το παρόν. Το ωραίο στη ζωή είναι πως κάποια πράγματα απλώς τελειώνουν, έτσι ορίζει η φύση. Στον βωμό του χρήματος όμως απ’ ότι βλέπω τα ισοπεδώνουμε όλα ακόμα και τη μνήμη νεκρών, που είναι σύμβολα στο είδος τους. Είναι μια φάρσα όλο αυτό. Οι ζωντανές ερμηνείες περιστρεφόντουσαν πάντοτε γύρω από την αλληλεπίδραση και την ενέργεια. Ένα άψυχο πράγμα που υφίσταται από λέιζερ δεν μπορεί να τα κατέχει αυτά. Το είδα όμως και τι είδα; Τους μουσικούς δίπλα στο ολόγραμμα να παίζουν αμήχανα, σχεδόν μηχανικά, και λογικό. Το κοινό από κάτω μπερδεμένο, σε τι να αντιδράσει στην στημένη χειρονομία και στο ψεύτικο χαμόγελο; Δεν προσφέρει κάτι ουσιαστικό όλο αυτό.
Υπάρχουν εκεί έξω χιλιάδες νέες μπάντες διψασμένες για συναυλία και κοινό. Εμείς τι θα κάνουμε, θα στρέψουμε το κοινό μακριά τους προς ξαναζεσταμένο φαγητό; Όχι, έτσι δε θα πάει μπροστά η μουσική. Αυτό είναι ο ορισμός της νοσταλγίας. Η ροκ δε θα μείνει ζωντανή μέσω φαντασμάτων, αλλά μέσω ζωντανών οργανισμών και φρέσκων ιδεών που θα πάνε το είδος ένα βήμα μπροστά. Αν θες να τιμήσεις έναν καλλιτέχνη κάν’ το με κάποιον που μπορεί να τραγουδήσει σχεδόν όπως εκείνος, έτσι μάθαμε και έτσι πρέπει. Θα δεχτώ το ένα τραγούδι. Σαφώς η τεχνολογία αυτή είναι κάτι αξιοθαύμαστο, αλλά όχι για χόρταση, ένα τραγούδι 5 λεπτά σαν φόρος τιμής σε κάποιο φεστιβάλ, ναι. Η επικεφαλίδα όμως ‘’Dio Returns’’ είναι απλά ντροπή, όλο αυτό είναι ανατριχιαστικό με την κακή έννοια, ελπίζω να σταματήσει εδώ».
Τα συμπεράσματα δικά σας. Μπορεί να έχουν περάσει 10+ χρόνια από την πρώτη ερμηνεία τρισδιάστατου ολογράμματος, όμως η ιδέα είναι ακόμα βρέφος. Η αρνητική αποδοχή υπερτερεί όπως φαίνεται, αλλά ίσως ακόμα να είναι νωρίς.
Σαφώς και δεν πρέπει να γιγαντωθεί το πράγμα. Διότι το παρελθόν το παρόν και το μέλλον της μουσικής συναυλίας είναι ακόμα το καρδιοχτύπι του μουσικού. Η πατέντα του ολογράμματος είναι ένα τεχνολογικό θαύμα που μοιάζει όμως με καλό σφηνάκι από πολύ δυνατό ποτό. Δεν χρειάζεται να πιεις πάρα πολλά, καθώς θα σε βλάψει και θα σου χαλάσει το πάρτι.
Μία ιδέα που δε ξέρω κατά πόσο μπορεί να υλοποιηθεί, είναι μια φορά το χρόνο ένα φεστιβάλ συναυλιών με ολογράμματα. Μια φορά κάθε τόσο όλοι μαζί, o Kurt, o Jim, o Freddie, o Michael, o Ronnie, o Prince, o Elvis, ένα φαντασμαγορικό σόου, χωρίς την ταμπέλα της «συναυλίας». Ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα αναβίωσης εποχών και θρύλων που αξίζει έστω και με αυτό τον τρόπο να περάσουν στις επόμενες γενιές…
