Σταματήστε πια να κράζετε το Pokemon Go

[dropcap size=dropcap]Κ[/dropcap]ρατιόμουν να μην γράψω κάτι επιθετικό καλοκαιριάτικά. Δεν πρέπει να μου ανεβαίνει και η πίεση λέει ο γιατρός. Και γενικά είπαμε να κρατάμε ένα πιο politically correct στιλ στο School Of Rock, αλλά άη γαμήδια με τους ξερόλες του πληκτρολογίου.

H σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η παρακάτω φωτογραφία που είδα με το ανάλογο σχόλιο.

Αλήθεια ρε φίλε; Για να τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Καταρχάς είμαι gamer από το Atari του πανηγυριού στο χωρίο, που είχε μέσα ένα 2D παιχνίδι κάτι σαν Κλέφτες και Αστυνόμοι σε Mall (είχε κυλιόμενες σκάλες). Και είχα κολλήσει άγρια. Μετά το ίδιο με Super Mario και Sonic -πηδάμε 20 χρόνια- πέρσι με το Uncharted 3 (δεν πήρα ακόμα το 4) και πριν λίγες μέρες τερμάτισα για 5η φορά το Last Of Us.

Μπορεί να μην έφτασα ποτέ σε κάποιο Pro επίπεδο, αλλά ξέρω ένα. Ο gamer πάντα αντιμετωπιζόταν σαν λεπρός.

Γιωργάκηηηηη. Βγες να παίξεις και άσε αυτούς τους διαβόλους.

Πάντα το πρόβλημα μας, ήταν να εξηγήσουμε γιατί προτιμούσαμε να κάτσουμε μέσα και να παίξουμε μπροστά στην τηλεόραση-έπιπλο (άσε πιτσιρικά, τι τραβούσαμε) αντί να βγούμε στην αλάνα (=όπως έχει πει και ο Mikieus, η αλάνα είναι για τον πούτσο). Οι δικαιολογίες τύπου: Καλά γραφικά, ήχος, μουσική, ιστορία κλπ, δεν έπιαναν μία με το αντεπιχείρημα του ΟΞΩ!

Και τώρα που το gaming έγινε ΟΞΩ μέσω του Pokemon Go, πάλι μας τα πρήζουν. Και δεν θα ασχοληθώ με τους 50+ ετών, γιατί στην τεχνολογικά αναλφάβητη Ελλάδα της χρυσά αυγά και του τσίριζα, ζούμε. Με τους 1 εκ δημόσιους υπαλλήλους που δεν ξέρουν να αλλάζουν μελάνια σε εκτυπωτή (αληθινή ιστορία). Τόσα ξέρουν, τόσα λένε. Deal with it.

Αυτό που με εξοργίζει είναι η γενιά μου (25-40). Η περίφημη generation x που έζησε την τεχνολογική εξέλιξη. Η γενιά που έζησε την καταπίεση του να είσαι geek και να απαγορεύεται να ονειρευτείς ένα πιο προηγμένο τεχνολογικά μέλλον. Γιατί ναι… Πολλοί από εμάς, διασκεδάσαμε (λίγο), παίζοντας ποδόσφαιρο με αερόμπαλα, άλλα δεν σταματήσαμε ποτέ να αναρωτιόμαστε πως θα μπορούσε να γίνει αυτό στο σαλόνι του σπιτιού μας. Εικονικά…

Τα επιχειρήματα τους:

Ένας παραιτήθηκε από τη δουλειά του για να παίζει όλη μέρα Pokemon Go και ένας άλλος πάτησε έναν πεζό με το αυτοκίνητο για να πιάσει έναν Πίκατσου.

Κοίτα να σου πω. Η τεχνολογία είναι εκεί για να τη χρησιμοποιήσεις όπως θέλεις. Αν είσαι ηλίθιος, δεν φταίει το Pokemon Go ή το Doom ξέρω γω. Οι δυο αυτές περιπτώσεις, κατατάσσονται ακριβώς στην ίδια κατηγορία με τους ηλίθιους που πάνε για κυνήγι και σκοτώνουν μέχρι και τα μερμήγκια ή τους βλάκες με τα κωλοφτιαγμένα αμάξια που σε δημόσιους δρόμους drift-άρουν. Είναι το ίδιο, όσο και αν δεν θες να το πιστέψεις, με αυτούς που κάνουν like σε σελίδες: Η απιστία είναι αυτοταπείνωση και μοιράζονται δημόσια τα κερατιάτικα του και το ίδιο με όσους ξημεροβραδιάζονται σε μπουζούκια, καζίνο αλλά και… (drum roll) στην underpaid δουλειά τους.

Είναι εθισμένοι! Και ο εθισμός δεν βαράει μόνο στην πρέζα, στη σοκολάτα και στο Γονίδη.

Δεν φταίει το παιχνίδι, φταίει η ενσωματωμένη μας μαλακία στον εγκέφαλο.

Όταν η κύρα-Μάρθα απέναντι, πάει τσούκου-τσούκου στην κύρα-Σούλα για να με κουτσομπολέψουν που κάθε βδομάδα έρχεται άλλη γυναίκα σπίτι μου (σημ. LOL, ναι καλά, θα ‘θελες χοντρέ), εγώ γιατί να μη βγω να μαζέψω Πόκεμον; Και μην πεις για την κοινωνικοποίηση, γιατί: α) αυτό που έχεις στο μυαλό σου ΕΣΥ σαν κοινωνικοποίηση είναι βαρετό as hell (μπάλα, γήπεδο, Champions Leagueeeeee) και β) Μια χαρά δημιουργούνται ομαδικά huntings και γελάς πολύ.

Όταν ο δίπλα γείτονας βγάζει το σκύλο του βόλτα και τρομοκρατεί τα αθώα περιστέρια καθότι είναι σαν άλογο με δόντια και καταχέζει τα πεζοδρόμια (και η σακουλίτσα δεν βοηθάει και πολύ), εγώ γιατί να μην βγάλω βόλτα τον Μπούλμπασαρ που δεν κάνει κιχ κιόλας;

Εξάλλου, ποιό είναι το κακό στο περπάτημα; Όπως είπα, πρέπει να αδυνατίσω κιόλας.

Όσο για αυτούς που τους πατάνε τα αυτοκίνητα, γιατί βλέπουν μόνο τις οθόνες τους, γινόταν και πιο παλιά με το Facebook, τα sms, τις αναπάντητες κλήσεις, τις εφημερίδες και τα περιοδικά και τους πάπυρους. Δηλαδή εσύ τρισχαριτωμένη γενιά Χ, ξέχασες πόσα ατυχήματα είχαν γίνει με τα walkman στην προσπάθεια να γυρίσεις την κασέτα στην μέση της Λ. Αλεξάνδρας (ναι, τι να σου πω… χρυσές εποχές).

Τι να κάνουμε. Το πιο special είδος στον πλανήτη και το αγαπητό του stalker πάνω από τα σύννεφα που μας παρακολουθεί και σημειώνει στα κατάστιχα του, είναι ηλίθιο.

Και επειδή αυτοί που πάντα κουνούσαν το δάχτυλο στους gamers, προβάλουν τον εαυτό τους σαν πρότυπο (!), κρύβοντας κάτω από τη μοκέτα τα αρνητικά τους. Να κάνω ένα προσωπικό show off.

Ναι, παίζω Pokemon Go και games γενικά. Είμαι και μπασκετάκιας (τηλεόραση, γήπεδο αλλά προσωπικός ιδρώτας – Το άθλημα των έξυπνων). Βλέπω και ένα κάρο geek movies, σειρές κλπ. Και καταφέρνω παράλληλα να έχω κοπέλα (και παλιά, ε; ε; καλό;), να έχω δουλειά, να πληρώνω φόρους σαν καλό πρόβατο, να γράφω μουσική, να έχω εκδώσει το πρώτο μου βιβλίο και να είναι έτοιμο ακόμα ένα, να διατηρώ τρία χρόνια τώρα αυτό το μπατηρόsite που υπεραγαπω (Schoolofrock.gr) και ναι… Να έχω φίλους. Φίλους που δεν είναι ξενέρωτοι σαν εσένα. Ξέρεις ποιος είσαι εσύ.

Α, ναι. Και να περπατάω.

Φιλιά.