Σινεφίλ ταινία | Σαν να λέμε, έντεχνο τραγούδι | Πιφ!

Βλέπω συχνά πυκνά τον περίφημο πια όρο «σινεφίλ» να χρησιμοποιείται κατά κόρων ως χαρακτηριστικό για το είδος και το ύφος μια ταινίας. Ναι. ΓΟΥΑΤ ΔΕ ΦΑΚ ΙΖ ΔΑΤ;

Σαν κρυφό μυστικό, σαν άλλος κώδικας επικοινωνίας μεταξύ των απανταχού σπασικλωταινιάκιδων. Εντάξει ρε παιδί μου το ξέρω, όλοι το ξέρουν πως τα σινεφίλια έχουν ένα ψώνιο που μετριέται μόνο με το πόσο ταλέντο λείπει από τον Χάρισον Φορντ, δηλαδή πολύ, όσον αφορά το χόμπι τους. Έχουν αυτή την ναρκισσιστική αλαζονική διαταραχή.

Εντάξει νο πρόμπλεμ.

Αλλά πότε φτάσαμε σε τέτοιο σημείο και δε το πήρα πρέφα, εμένα γιατί δε με ρώτησε κανείς; Να προσδιορίζουν ταινίες και ταινίες με τον σινεμασονικό αυτόν όρο; Ότι τι δηλαδή; Ότι αυτά τα φιλμ είναι τόσο υπεράνω απλών κατανοητών – πατροπαράδοτων ρε αδερφέ- προσδιορισμών όπως αυτά που όλοι έχουμε συμφωνήσει, «περιπέτεια», «κωμωδία», «δράμα εποχής» ‘ξέρω γω απλά πράγματα…

ΠΟΥ ΥΠΑΓΕΤΑΙ Ο ΟΡΟΣ ΣΙΝΕΦΙΛ; Μου θυμίζει το ελληνικότατο, το δικό μας, την δεύτερη έννοια μετά το «φιλότιμο» που ΔΕΝ υπάρχει σε άλλη γλώσσα, το γνωστό και μη εξαιρετέο «ΕΝΤΕΧΝΟ»… Ο όρος σινεφίλ είναι «χίπστερ». Το σινεφίλ είναι το έντεχνο του σινεμά. Το σινεφίλ είναι η «συμπρωτεύουσα» του σινεμά. Η ελληνική νοηματική στα καλύτερα της.

Όταν δούλευα, άγια η ώρα, στο βιντεοκλάμπ τότε στα νιάτα μου, να έρθει η κυρά Τάδενα να ζητήσει ταινία και να της έλεγα:

– Να εδώ κυρά Τάδενα καταπληκτική, αυτή να πάρετε…

– Τι είδος είναι ρε Αλί αυτό;

– Σινεφίλ κυρά Τάδενα, σινεφίλ είναι…

– Δεν τα ξέρω γω αυτά παιδί μου δεν καταλαβαίνω. Τι είναι αυτό: Μηπως είναι τσόντα;

– Όχι κυρά Τάδενα, είναι… είναι σαν να τραγούδια του Σωκράτη Μάλαμα… κανείς δεν έχει καταλάβει ακόμα τι λένε.

– Κάλα παιδί μου πιάσε μου έναν Καρρά καλύτερα…

– Stallone εννοείτε ε;

– Ναι.

Εν κατακλείδι, είναι τόσο απροσδιόριστα αόριστος και ανόητος όρος που μπορώ να το θεωρήσω μόνο ως μυστικό μεταξύ αγνώστων, των σινεφίλ ντε, για να δίνουν μερικά points παραπάνω σε κατά τ’άλλα θλιβεροβαρετά έργα. Σαν ένα ραβασάκι για να μη θάψουμε το καλό παιδί τον χιπστεροσκηνοθέτη που προσπαθεί να μιλήσει με κρυμμένα νοήματα: Να εκεί, άμα πατήσεις pause και ψάξεις κάνα δίλεπτο στο κάδρο θα το βρεις.…

ΕΠΙΣΗΣ ΜΗ ΤΟ ΞΕΧΑΣΩ, Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων…

✔ Αυτοί που αποκαλούν τις ταινίες με τον όρο «φιλμ».

✔ Και εκείνοι που χρησιμοποιούν το «έργο».

Οι πρώτοι κατατάσσονται στην αγέλη που ζει με τη λέξη «σινεφίλ» σα δεύτερη καλημέρα. Είναι οι άνθρωποι εκείνοι που μιλάνε για τους star του Χόλιγουντ και τους αποκαλούν με τα μικρά τους ονόματα λες κ είναι μπατζανακηδες.

Λατρεύουν να κάνουν επίκληση εις τον Bergman και τον Γκοντάρ σε κάθε έκφανση της ζωής τους, χωρίς να είναι απαραίτητο να σχετίζεται με τον κινηματογράφο.

Βλέπουν ειδήσεις και αναγάγουν τα αστυνομικά ρεπορτάζ σε νεο-νουάρ μιας και έχουν χάσει πλήρης συνείδηση της πραγματικότητας και όλα γύρω τους είναι σκηνοθετημένα από τον μάστερ του ρεαλισμού Σίντνεϊ Λουμέ (μέχρι εκεί πάνε οι δικές μου γνώσεις να με συχωράτε για τις προφανείς εύκολες αναφορές).

Η δεύτερη κατηγορία είναι οι «σινεφίλ» δυτικών προαστίων. Οι απλοί καθημερινοί τύποι που οι γνώσεις τους περιορίζονται και πάνε με βάση το πρόγραμμα τους Σταρ και τις Κυριακές στo Mega. Παλαιότερα λειτουργούσαν μόνο από μνήμης. Πλέον το τηλεκοντρόλ και η τεχνολογία τους έχει φέρει ένα μικρό βήμα πιο κοντά στους πρώτους.

«Ποιο εργάκι είναι αυτό για πάτα το info να δούμε;»

Είναι οι απλοί λαϊκοί ταινιοφαγοι. Δεν έχουν δει Γκοντάρ και Χανεκε δεν τους νοιάζει άλλωστε αρκεί το βράδυ στην τελεοραση να έχει «ένα καλό αστυνομικό».