Τα καλύτερα δώρα που έχω πάρει στα γενέθλιά μου

Τα καλύτερα δώρα που έχω πάρει στα γενέθλιά μου

Γίνομαι 35 και δεν την παλεύω καθόλου. Έτσι θα το ρίξω λίγο στην νοσταλγία για να σας πάρω κι εσάς μαζί μου σε αυτή την καταβόθρα συναισθημάτων.

Τα καλύτερα δώρα που έχω πάρει στα γενέθλιά μου είναι μεγάλο θέμα για μένα. Έχω την… «ατυχία» να έχω γεννηθεί στις 19 Απριλίου (του ’83, που σημαίνει ότι είμαι από αυτά τα μαγικά παιδιά που κάποτε ανέφερε ο Χαρδαβέλας), ενώ η ονομαστική εορτή είναι μόλις λίγες μέρες μετά. Όποτε όλοι μου οι συγγενείς, μου αγόραζαν μόνο ένα δώρο που μου έδιναν συνήθως τις ημέρες του Πάσχα. Συνήθως ήταν λίγο πριν, λίγο μετά ή πολλές φορές και ενδιάμεσα.

Το αρνητικό σε όλη αυτή την συγκυρία ήταν η ποσότητα. Όταν είσαι παιδί, αυτό μετράει πολύ· να παίρνεις 3 δώρα αντί για ένα, είναι όλη η ουσία. Ο αδερφός μου για παράδειγμα έχει γιορτή τον Μάρτιο, γενέθλια τον Αύγουστο, δεν έχανε τίποτα ο παλιοκουραμπιές. Το καλό από την άλλη, ήταν -τις περισσότερες φορές- η ποιότητα των δώρων, αφού όλοι τους ένιωθαν και λίγες τύψεις για την πρακτική τους. Έτσι για αυτό το ένα δώρο, έσκαγαν το κάτι τοις παραπάνω. Και φυσικά, τα καλύτερα από αυτά, τα θυμάμαι ακόμα.

Disclaimer: Φυσικά και θα είναι μόνο παιχνίδια, αφού αναφέρω τα γλυκά παιδικά χρόνια και όχι τα μίζερα «μεγάλα», αυτά που ένα ζευγάρι κάλτσες σε κάνει και χαμογελάς. Ούτε φυσικά τα δώρα ερωτικού περιεχομένου, στα πιο νεανικά χρόνια. Εντάξει, τα βιβλία είναι σημαντικά δώρα στη ζωή μου, αλλά όχι… θα υποκύψω στο ωμό συναίσθημα της κούτας που έχει μέσα παιχνίδι, σακουλάκια, χρώματα και παρέα.

Sega Mega Drive με NBA Live και FIFA 1995

Γύρισα από το σχολείο Παρασκευή μεσημέρι, μόλις ξεκινούσαν οι 15μερες διακοπές του Πάσχα. Πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, αντί για φαγητό με περίμενε μια κουτάρα με την κονσολάρα της Sega, που είχε δώρο το δημοφιλές μπασκετικό παιχνίδι της EA. Μάλιστα, ήταν η fancy κοινή συσκευασία που είχε ως εξώφυλλο τον Σακίλ και τον Πένι Χαρνταγουεϊ και τους Ορλάντο Μάτζικ. Συν έξτρα μια ακόμα πιο μικρή σακούλα με το αγαπημένο ποδοσφαιράκι, που ονειρευόμουν 2-3 χρόνια. Ναι, πιτσιρικά. Εκείνες τις εποχές η λέξη υπομονή, είχε στοιχειωμένη υφή. Την επόμενη μέρα είχαν ήδη εγκατασταθεί οι φίλοι μου στο σπίτι και χτυπούσαμε 8ωρα καθημερινά, παίζοντας τρομερά ντέρμπι.

καλύτερα δώρα

καλύτερα δώρα

Ο μεγάλος Optimus Prime

Δεν είχα εντρυφήσει και πολύ στα transformers από παιδί, για αυτό και δεν με άγγιξαν και οι ταινίες αργότερα. Ωστόσο, έβλεπα πολλούς φίλους μου να έχουν στρατιές ολόκληρες από μικρά -σε μέγεθος λίγο πιο μεγάλα από Gi Joe- ρομποτάκια/οχήματα. Έτσι, σε άκυρη στιγμή που με ρώτησαν τι ήθελα, απάντησα αφηρημένα τον Optimus Prime. Δεν περίμενα όμως ότι η θεία που το άκουσε, θα μου έπαιρνε τον αυθεντικό, κοντά στα 50 εκατοστά ύψος νταλίκα-στρατηγό Optimus και θα μου πέσουν τα σαγόνια κάτω.

Τηλεκατευθυνόμενο με καλώδιο

Η ίδια θεία, λίγα χρόνια νωρίτερα, μου είχε κάνει ένα τηλεκατευθυνόμενο με χειριστήριο, όχι ασύρματο όμως. Που κυριολεκτικά το έλιωσα στο παιχνίδι. Έπαιξα τόσο πολύ, που έλιωσαν τα κυκλώματά του μετά από 1,5 χρόνο ή έτσι μας είπαν (η εποχή ήταν για τον πούτσο λίγο). Η μαγική στιγμή ήταν που είχα μάθει να το παρκάρω τέλεια, ανάμεσα στο κουτί του και ένα άλλο, παλιό μεταλλικό αυτοκίνητο.

Όχι ακριβώς, αλλά κάπως έτσι έμοιαζε.

Ο Πάνθρο και το όχημα των Thundercats

Αχ μανούλα. Δεν ξέρει κανείς τι σημαίνει ξεποδάριασμα, αν δεν έχει ζήσει αυτό που έζησε η μαμά μου με μένα, το 1990. Είχε όλη την καλή διάθεση να μου πάρει ακριβό παιχνίδι και αυτό ήταν το πολυπόθητο όχημα των Thundercats, που μάλιστα στο συγκεκριμένο κατάστημα είχε δώρο και το σπαθί του Lion-o, ξέρετε αυτό με τα φωτάκια. Τι ήθελε να μου κάνει την ερώτηση: θες να πάρουμε και κάποιον να το οδηγεί; Φυσικά και ήθελα. Αλλά ποιος άξιζε να καθίσει στη θέση του οδηγού πέρα από τον υπεργαμάτο Πάνθρο; Το συγκεκριμένο κατάστημα, ενώ είχε όλες τις φιγούρες, δεν είχε τη συγκεκριμένη. Όπως και τα επόμενα 99 (τρόπος του λέγειν) που επισκεφθήκαμε. Και τότε οι εποχές δεν είχαν excel και «κάτσε να κοιτάξω την αποθήκη ηλεκτρονικά μπας και…». Η φάση ήταν, «ψάξε μόνος σου όλο το μαγαζί κι αν το βρεις μαγκιά σου». Τελικά, σε ένα ημιυπόγειο στην Τσαμαδού στον Πειραιά, αργά το απόγευμα και αφού είχαμε φάει τυρόπιτες και πορτοκαλάδα-μπλε στην «Παγόδα», ο Thundercat με τα κόκκινα και μπλε γκλοπς, βρέθηκε.

Fort Bravo

ΩΡΕΣ! ΜΕΡΕΣ! ΧΡΟΝΙΑ! Αν υπήρχε ένα ψηφιακό ρολόι πάνω από το κεφάλι μου για να μετράει το πόσο ασχολήθηκα με το συγκεκριμένο δώρο (από την ίδια θεία πιο πάνω), θα ήταν σε χρόνια το αποτέλεσμα. Μπορεί να έπαιζα μέχρι το γυμνάσιο, δεν ξέρω. Όσο υπερβολικό και αν ακούγεται. Το συγκεκριμένο παιχνίδι έβγαλε τα (αρκετά για την εποχή – νομίζω 50 χιλιάδες δραχμές) λεφτά του, στους πρώτους μήνες. Μάλιστα, κάθε λίγο, όλο και λιγάκι εμπλουτιζόταν. Να μια αρμάδα ακόμα στρατιώτες. Να μερικές σκηνές ινδιάνων για να έχουν κάτι να πολεμάνε τα παιδιά. Να το πυροβολικό. Να ένα πειρατικό καράβι. Τι; Δεν είχε δουλειά το πειρατικό καράβι; ΕΙΧΕ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ! Όλα εξελίσσονταν γύρω από το φρούριο, για αυτό το βάζω και πιο σημαντικό από το καράβι.

Ο Mum-Ra

Ναι, το ξέρω πως ήδη έγραψα για Thundercats, αλλά αυτή η ιστορία είναι αφιερωμένη στον παππού μου. Ήταν μετά τα γενέθλιά μου και δεν υπήρχε λόγος να πάρω δώρο. Απλώς βγήκαμε μια βόλτα και ο διάολος το έφερε να περάσουμε έξω από το αγαπημένο μου παιχνιδάδικο στην Καραολή και Δημητρίου και Καραϊσκου γωνία, πάλι Πειραιά. Ήταν αγαπημένο γιατί δεν είχα ψωνίσει ποτέ από εκεί και έμοιαζε σαν απόρθητο φρούριο. Τι να έκανα; Είδα τον μεγαλοπρεπή Mum-Ra στη βιτρίνα και έβαλα τα κλάματα. Κλάματα παραπονιάρικα, σκέτη ψευτιά. Είπα ότι δεν ήμουν καλά, ότι μου έλειπε ο μπαμπάς που δούλευε (όπως κάθε μέρα, απλώς δεν είχα κάθε μέρα συνάντηση με τα αρχαία πνεύματα του κακού). Έτσι όταν με ρώτησε ο παππούς τι θα μου έφτιαχνε τι διάθεση… ε, η απάντηση ήταν ένα τζάμι μακριά.

Ο κρυστάλλινος κόσμος

Ένα δώρο από το πουθενά που διασκέδασα με την ψυχή μου. Όσοι δεν θυμόσαστε την εκπομπή, ήταν κάτι σαν το Fort Boyard του Φερεντίνου αρκετά χρόνια μετά. Δοκιμασίες, χρόνος κλπ. Αυτό, κάπως το κατάφεραν και το έφτιαξαν σε επιτραπέζιο παιχνίδι. ΚΑΙ ΕΣΠΕΡΝΕ! Επειδή μας το έφεραν και κάτι οικογενειακοί φίλοι που δεν τους περιμέναμε, ήταν μια έκπληξη και διπλή χαρά. Πολύ ενδιαφέρον, ζωντανές αναμνήσεις και ένα τραπέζι γεμάτο παιχνίδι και γέλια.

Ο Άγιος Βασίλης ήρθε στα γενέθλια

Ίσως η καλύτερη ανάμνηση και δεν ήταν λόγω των παιχνιδιών. Ήταν το πάρτι των γενεθλίων μου, στα οκκτώ μου νομίζω. Δεν είχαν έρθει πολλά παιδιά, δεν ήμουν ποτέ δημοφιλής. Ωστόσο είχαν έρθει οι φίλοι μου αλλά και η όμορφη της τάξης, η Ελένη. Καρμικό όνομα για την ζωή μου αυτό. Ξαφνικά άκουσα φωνές από τον διάδρομο της πολυκατοικίας. Οι γονείς μου πανικόβλητοι με φώναξαν να βγω και εγώ, κάτι γινόταν. Η πόρτα του ασανσέρ άνοιξε και η βροντερή φωνή του θείου μου ακούστηκε. Του θείου μου του ναυτικού που είχα να δω, πάνω από 15 μήνες, ίσως και περισσότερο. Φυσικά ήταν στημένο για μένα όλο αυτό. Όλοι ξέρανε πως θα έρθει και τους ευχαριστώ ακόμα και σήμερα που δεν μου το είπαν, χαρίζοντάς μου τέτοιες αναμνήσεις. Δεν τον κοίταξα στα χέρια όταν τον αγκάλιαζα, αλλά ήρθε γρήγορα η ώρα που με έλουσε στα δώρα. Μια τσαντάρα τεράστια, από Playmobil, κατασκευές, μικρά ηλεκτρονικά (ανήκουστο για την Ελλάδα το 1991) και μερικά «εξωτικά» παιχνίδια που πρώτη φορά έβλεπα.

Και τώρα κοιτάω τα μούτρα μου στον καθρέπτη. Τι πάει στραβά και δεν θα γίνω ποτέ αυτός ο γονιός ή αυτός ο θείος; Δεν το νιώθω, δεν μου βγαίνει. Δεν θα χαρίσω μάλλον ποτέ εγώ τέτοιες αναμνήσεις. Πήρα πολλά και δεν δίνω τίποτα. Φταίει η εποχή. Ή εγώ;

Related post

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *