Η εξωτερική εμφάνιση μετράει. Δυστυχώς ή ευτυχώς…

Όποιος παρακολουθεί το School Of Rock καιρό θα έχει καταλάβει ότι που και που γράφουμε και κάποιο άρθρο πιο βιωματικό, άσχετο με την rock και geek κουλτούρα. Όσο κι αν θέλουμε να είμαστε αποκομμένοι από τη μίζερη ελληνική πραγματικότητα και να νομίζουμε πως ροκάρουμε στο Hollywood, με το πρώτο θέμα που θα ξυπνήσουμε και το τελευταίο που θα κοιμηθούμε να είναι οι Avengers και η Justice League αλλά όχι…

Είμαστε άνθρωποι με καθημερινά προβλήματα, κάποια ελληνικής προέλευσης αλλά και κάποια πιο universal όπως η εξωτερική εμφάνιση. Και ίσως αυτό που θα θίξω σήμερα να είναι τέτοιο.

Γενικά είμαι άνθρωπος κλειστός. Αν δεν μου μιλήσεις στο δρόμο, δεν σε κοιτάω καν, όχι απλώς δεν σου μιλάω. Ακόμα και γνωστός μου να είσαι, αν σε δω να παίζεις με το κινητό σου για παράδειγμα, δεν σε πλησιάζω για να μην σου χαλάσω τη σιέστα· και δεν το λέω καθόλου ειρωνικά.

Φυσικά αν με ρωτήσεις για οδηγίες να βρεις κάποιο δρόμο ή προορισμό, κάποιο δρομολόγιο λεωφορείου βρε αδερφέ, θα σου δώσω όσες περισσότερες μπορώ.

Πριν 2 ή 3 μήνες, είπα να βγω από το καβούκι μου και να γίνω πιο ομιλητικός και πιο διαχυτικός, όσο πατάει η γάτα, παραπάνω. Έτσι για αλλαγή, για μένα το έκανα. Δεν είχα ιδέα πως θα κατέληγα σε ένα -τόσο προφανές, but still- αποτέλεσμα κοινωνικού πειράματός.

Ποιος δεν κρίνει από την εξωτερική εμφάνιση; Εγώ πάντα το έκανα και πάντα θα το κάνω. Το έκανα επιφανειακά και φυσικά αν γνώριζα τον άλλο, πολύ εύκολα θα μου άλλαζε -όχι ακριβώς- τη γνώμη, αλλά τη γενικότερη αύρα προς το άτομο του.

Πρόσεχα τα μαλλιά, τα ρούχα, αν έχει τατουάζ ή σημάδια κλπ. Αλλά όπως έγραψα και στην προηγούμενη πρόταση, δεν επηρεαζόμουν σε βάθος από ό,τι κι αν έβλεπα. Ήταν στο επίπεδο κουτσομπολιού με τον εαυτό μου να περνάει η ώρα (δεν έχω smartphone να παίζω candy crash).

Απέρριψαν τις οδηγίες μου

Όπως το γράφω σε αυτόν τον τίτλο. Αποφάσισα λοιπόν να δίνω από μόνος μου, «επιθετικά» οδηγίες, όταν έβλεπα κάποιον/κάποια προβληματισμένο για το πού να πάει και τι να κάνει ή ακόμα καλύτερα, όταν άκουγα να του δίνουν παντελώς λανθασμένες οδηγίες για πράγματα τα οποία ήμουν σίγουρος.

Ε, λοιπόν. Η εξωτερική εμφάνιση παιδιά μου, δεν παίζει μόνο ρόλο στα αισθηματικά, ερωτικά, επαγγελματικά πεδία ρόλο. Αλλά παίζει και στις οδηγίες.

Μέτρησα 7 φορές πριν τα παρατήσω και σίγουρα, υπήρξαν κάποιες ακόμα· 7 φορές σε περίπου 70 μέρες που η δική μου λεπτομερής εξήγηση, απορρίφθηκε από το υποκείμενο Α, καθώς λίγο πριν ή λίγο πιο μετά, ζήτησε ξανά τις ίδιες οδηγίες από πιο εμφανίσιμο άτομο από εμένα.

Και δεν μιλάμε, πως μια κοπέλα π.χ. γοητεύτηκε από τα μάτια κάπου παιδαρά και ήθελε να τον ακολουθήσει (λες και είμαστε άρλεκιν), αλλά 2 από τα περιστατικά ήταν γιαγιάδες που ενώ τους έδειχνα πως ΝΑΙ, σε αυτή τη στάση που είμαστε τώρα περνάει το δρομολόγιο που θες, ΤΟ ΓΡΑΦΕΙ ΣΤΗΝ ΤΑΜΠΕΛΑ, άκουσαν τις οδηγίες, μιας νεαρής κοπέλας η μία γιαγιά και ενός Agent Smith η άλλη (έμοιαζε με τον Agent Smith έτσι όπως ήταν ντυμένος), χάνοντας το δρομολόγιο από τα τσάμπα πέρα δώθε.

Για να μην παραξηγηθώ ως σεξιστής. Το «πείραμα» είχε και άντρες αποδέκτες με τα ίδια αποτελέσματα, ωστόσο πιστεύω ότι θα λειτουργούσε διαφορετικά αν ήμουν κοπέλα, αντίστροφα στα δυο φύλα.

Φυσικά και είμαι υπέρ μιας καλής φυσικής κατάστασης και ενός όμορφου ντυσίματος. Άσχετα αν δεν τα εφαρμόζω ολοκληρωτικά. Είναι ένα κοινωνικό κλειδί μια αποδεκτή εικόνα. Απλώς, στα 34 μου, έμαθα πως αυτό το κλειδί φτάνει μακριά. Φτάνει μέχρι τα βάθη του εγώ μας και τις στάσεις του λεωφορείου. Και δεν ξέρω πώς ακριβώς να νιώσω γι’ αυτό.

Απόσπασμα από το ημερολόγιο ενός χοντρού, ημέρα 666 στην κόλαση (το alter ego της Κάρι Μπράντσο).