Διαβάσαμε: Εκείνος που ψιθυρίζει πάνω από τα βουνά

Διαβάσαμε: Εκείνος που ψιθυρίζει πάνω από τα βουνά

Δεν απολαμβάνω συνήθως τα διηγήματα. Σπάνια πέφτει στα χέρια μου κάποια συλλογή, ακόμα πιο σπάνια θέλω να γράψω κάποιο και σχεδόν ποτέ δεν σκέφτομαι να το εκδώσω.

Αν και η λογοτεχνία τρόμου έχει τις ρίζες της στις σύντομες ιστορίες όπου ο βασικός χαρακτήρας, χωρίς να ξέρουμε πολλά για το παρελθόν του, ζει τον απόλυτο τρόμο στις λίγες χιλιάδες λέξεις που του αφιερώνονται και είτε βρίσκει την εξιλέωση, είτε ένα αέναο βασανιστήριο, εγώ μεγάλωσα με Stephen King και θέλω να ξέρω και τι φρουτόκρεμα έτρωγε ο πρωταγωνιστής.

Ίσως υπερβάλλω, αλλά μόνο έτσι θα μπορούσα να υπερτονίσω το πόσο καλά πέρασα διαβάζοντας τη συλλογή του Γιώργου Γιώτσα: Εκείνος που ψιθυρίζει πάνω από τα βουνά (2o12, Εκδόσεις Momentum). Το πρώτο του έργο.

Ένα βιβλίο που με έπιασε από την εισαγωγή -καθώς κάπως έτσι ένιωθα κι εγώ πριν τολμήσω να επικοινωνήσω με το κοινό- και όπως εκμυστηρευτικά στον ίδιο τον συγγραφέα, αρχικά την πέρασα ως το πρώτο διήγημα.

Πολλές ιστορίες, για όλα τα γούστα. Σε κάποια σημεία η γραφή μαρτυρά την πρωτόλεια υφή της, σε άλλα σημεία, φαίνεται πιο δουλεμένη. Παντού όμως ο ασυγκράτητος -συγγραφικός τουλάχιστον- χαρακτήρας του Γιώργου, να σου χτυπάει φιλικά την πλάτη για να σε ξεγελάσει και μετά να σε ρίχνει στον λάκκο με τα φίδια.

Ασυγκράτητος. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό που έχω αποφασίσει πως ταιριάζει στον Γιώτσα. Το ταλαντούχος συγγραφέας, δεν είναι χαρακτηριστικό, αλλά δεδομένο μιας και τόσος κόσμος ασχολείται με τα έργα του. Τα διηγήματα του (αλλά και το μυθιστόρημα Εκ Νεκρών), παρά τις όποιες παρατηρήσεις μπορεί να έχει κάποιος, χαρακτηρίζονται στο κεφάλι μου μόνο με τον όρο ασυγκράτητος.

Όλες οι ιστορίες είχαν πράγματα που με κράτησαν, αλλά και πράγματα που ίσως με έκαναν να πηδήσω μερικές παραγράφους.

Όλες; Βασικά όχι… Υπήρξαν κάποιες που ρούφηξα και τα σημεία στίξης, διαβάζοντάς τες εις διπλούν.

Το Σκιάχτρο, Το Τελευταίο Ουρλιαχτό, Όταν κλαίει και ο Θεός, Η Σερενάτα της Μαύρης Γάτας, Το Χρυσαφένιο Χωράφι ήταν τα αγαπημένα μου.

Θα σταθώ όμως και κάπου που δεν μου άρεσε. Δεν μου άρεσε που… δεν μου άρεσε λοιπόν, το ομώνυμο διήγημα. Το «Εκείνος που ψιθυρίζει πάνω από τα βουνά», είχε ιντριγκαδόρικο τίτλο (γι’ αυτό και τιτλοφόρησε την έκδοση φαντάζομαι) και πολύ καλή γενική ιδέα που θα μπορούσε να γίνει βιβλίο από μόνη της.

Προς το τέλος που έπαιρνε μπρος για τα καλά (στα δικά μου δεδομένα) τελείωνε η ιστορία. Μου άρεσαν πολύ τα πλάσματα και η ιδιαίτερη μορφή τους ωστόσο.

Επίσης, χωρίς να υπεραναλύσω το συγκεκριμένο, δεν μου άρεσε που είχε σπόιλερ για το Εκ Νεκρών. Εντάξει, αυτό το κατάλαβα πιστεύω γιατί έχω διαβάσει πρώτα το συγκεκριμένο βιβλίο, ενώ αν γινόταν αντίθετα, φαντάζομαι πως δεν θα το έπαιρνα χαμπάρι. Φαντάζομαι, ε;

Ο Γιώργος Γιώτσας ήδη από τον Απρίλιο έχει κυκλοφορήσει τη νέα του συλλογή διηγημάτων: Κάτω από το Κρεβάτι μας προετοιμάζει με πολλές εκπλήξεις για το μέλλον, ενώ είχα την τιμή να μου γράψει την εισαγωγή για το δικό μου βιβλίο. Έτσι ασυγκράτητα όπως ξέρει να το κάνει και γι’ αυτό ξεχωρίζει.

Στο Φantasticon του 2017 (7 & 8 Οκτώβρη) θα είμαστε όλοι εκεί.

Διαβάστε: Συνέντευξη με τον Γιώργο Γιώτσα.

3.8

Related post

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *