Είδαμε επιτέλους το Έτερος Εγώ

Μετά από ένα χρόνο αναμονής, επιτέλους είδαμε το Έτερος Εγώ, μια ταινία σε σενάριο του Σωτήρη Τσαφούλια με πρωταγωνιστή τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη.

Ένα αστυνομικό θρίλερ στα πρότυπα του Seven, που έμεινε εκτός κινηματογραφικής διανομής αλλά και DVD, από την απόφαση του δημιουργού καθώς υπήρχε υπόνοια πως ένας αληθινός δολοφόνος επηρεάστηκε από αυτήν*. Έτσι ο ίδιος ο δημιουργός την ανέβασε δωρεάν στο youtube.

Το 2015 γίνονται στην Αθήνα πέντε δολοφονίες. Κοινό χαρακτηριστικό, αρχαία ρητά του Πυθαγόρα στους τόπους των εγκλημάτων. Ο Δημήτρης Λαΐνης (Πυγμαλίων Δαδακαρίδης), καθηγητής εγκληματολογίας, αναλαμβάνει να λύσει το μυστήριο που κρύβεται πίσω από τους πέντε φόνους, οι οποίοι συνδέονται μεταξύ τους. Αναπάντεχοι σύμμαχοι του Λαΐνη στο να ξεμπλέξει το πολύπλοκο και επικίνδυνο αυτό κουβάρι, η θεωρία του Πυθαγόρα κι ένας καθηγητής μαθηματικών.

Νομίζω πως είχα δει το trailer της ταινίας στον κινηματογράφο όταν είχα πάει να δω το sequel του Ouija Board στα τέλη του 2016. Με είχε εντυπωσιάσει ως ελληνική παραγωγή για θεματολογία αστυνομικού θρίλερ, όχι νουάρ· μια νοοτροπία πάντως που τη βρίσκω λάθος. Αυτή που κρίνουμε τα ντόπια προϊόντα τέχνης, με χαμηλότερα στάνταρντ επειδή έχουμε μείνει πίσω.

Κι αν για την ζωγραφική ή γλυπτική δεν μπορώ να εκφέρω άποψη σε πιο επίπεδο βρισκόμαστε διεθνώς, μπορώ να έχω μια μικρούλα γνώμη για μουσική, λογοτεχνία και ταινίες. Με αυτή τη σειρά που τα έγραψα πιστεύω, πως οι Έλληνες καλλιτέχνες δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα (μουσική) ή τα πάντα (ταινίες) από τους συνάδελφούς τους στο εξωτερικό.

Προσωπικά ως δημιουργός, όταν ακούω για τη μουσική μου ή τα βιβλία μου πως είναι «καλά για Έλληνα», δεν το θεωρώ καθόλου κολακευτικό. Είναι μάλλον υποτιμητικό, όχι μόνο για μένα, αλλά για μια ολόκληρη γενιά δημιουργών, που τράφηκε μόνο από την εσωτερική κατανάλωση χωρίς σοβαρή προσπάθεια να πιάσουν, έστω και το μίνιμουμ των διεθνών προδιαγραφών.

Τα πιάνει αυτά τα μίνιμουμ ο Έτερος Εγώ;

Ας τα πάρουμε λίγο ανάποδα. Έκατσα και είδα ολόκληρους τους τίτλους τέλους γιατί ήμουν σίγουρος ότι θα βρω εκεί τα ονόματα των αδερφών Αλαχούζων στα ειδικά εφέ. Είχα διαβάσει μικρούλης για τους τύπους αυτούς, σε μια συνέντευξή τους στο νεανικό περιοδικό Τα ΣΑΙΝΙΑ -κάπου στο 1996- για το πως έβγαζαν το ψωμάκι τους με παραγωγές από το Ισραήλ (νομίζω) που αναλάμβαναν τα εφέ. Από τότε πέρασαν 20+ χρόνια και ακόμα, είναι οι μοναδικοί (;) που κάνουν αυτή τη δουλειά; Ρωτάω, δεν το γνωρίζω. Αυτοί είχαν αναλάβει και τις μοναδικές ελληνικές ζομποταινίες: Το Κακό και Το Κακό στην εποχή των ηρώων.

Και δεν το λέω επειδή δεν μου αρέσουν, αλλά αυτό δείχνει και τη φτώχεια του ελληνικού κινηματογράφου σε ταινίες που  πρέπει να είναι απαιτητικές και στα εφέ. Καθώς αν είχαμε πολλές, προφανώς θα είχαμε και πολλούς μάστορες.

Κρίνοντας λοιπόν την ταινία όσο πιο αυστηρά μπορώ να στηρίξω με επιχειρήματα, μου άρεσε. Το 3,5 που βάζω, είναι ένας αριθμός και όχι τα συναισθήματα που είχα όσο την έβλεπα. Χαμηλός ή μέτριος θα το κρίνετε εσείς, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι με χάλασε μόνο το τέλος και η αποκάλυψη.

Δυο πολύ μεγάλα όπλα που έχει αυτή η ταινία, είναι η ενδιαφέρουσα υποκριτική του πρωταγωνιστή (σε αντίθεση δυστυχώς με την πλειονότητα των άλλων ηθοποιών της ταινίας που είναι ξύλινοι) αλλά και η σκηνή με το απαραίτητο exposition που συνήθως έχουν αυτές οι ταινίες, ανεξαρτήτως χώρας προέλευσης. Ο τρόπος που ο François Cluzet από το τρομερό Intouchables, ως μαθηματικός Marcel de Chaffe, εξηγεί τη θεωρία (δεν λέω παραπάνω εδώ) στον εγκληματολόγο Δημήτρη Λαίνη, είναι ελαφρώς πιο ζωντανή και ενδιαφέρουσα από πολλές αντίστοιχες σκηνές.

Στα συν, φυσικά οι σκηνές που τολμά να παίξει gore ελληνική ταινία, όχι με την ανεμελιά του Κακού, αλλά ως δραματικό στοιχείο αλλά και η ενδιαφέρουσα φωτογραφία, που τονίζει μια κρυμμένη ομορφιά της Αθήνας στην κλειστοφοβική αρχιτεκτονική του χάους.

SPOILERS

Στα πλην, όπως ήδη έγραψα, το τέλος. Μου θύμισε πολύ το finale της δεύτερης σεζόν του True Detective, όπου στην αποκάλυψη του δολοφόνου, μετά από δεκάδες θεωρίες, είπαμε όλοι… ΤΙ; Ποιος είναι αυτός; Πότε; Γιατί; Πώς; Πού τον είδαμε αυτό τον τύπο ρε παιδιά (σε μια σκηνή λίγων δευτερολέπτων, στο τέταρτο επεισόδιο).

Έτσι κάπως ήταν το Έτερος Εγώ. Πιστεύω πως δεν χρειαζόταν ο super hero/vigilante που πηγαίνει στο νεκροταφείο ντυμένος τον Nite Owl από τους Watchmen, να αποκαλύπτεται πως ήταν η κολλητή φίλη του κοπέλας θύματος, που με τα βίας θυμόμασταν. Η πιο solid θεωρία ήταν, να παίρνει εκδίκηση η κοπέλα που ακρωτηριάστηκε και παίρνει το μενταγιόν από τον παππού και ένας αδερφός ή αδερφή (κάλλιστα θα μπορούσε να είναι η νοσοκόμα), να παίρνει την εκδίκηση.

Ναι, ξέρω. Κλισέ το ένα, κλισέ και το άλλο. Chessy το ένα, cheesy και το άλλο.

Αυτό δύσκολα μπορείς να το αποφύγεις αν δεν θες να έχεις έναν villain τύπου Seven ή Σιωπή των Αμνών, που είναι γεννημένος κακός. Έχει κακή ψυχή ρε παιδί μου. Τα revenge crime stories είναι από τη φύση τους περίεργα, εκτός αν είσαι Stephen King που έχεις χάρισμα (και) σε αυτό.

Θα μπορούσε τώρα που το σκέφτομαι, να βρίσκει ένα στοιχείο που να «δείχνει» τη νοσοκόμα, αλλά η αποκάλυψη να γίνεται μεταξύ τους απλώς με ένα βλέμμα τύπου: Ξέρω… Λιγότερο cheesy.

Επίσης με χάλασαν κάποιες λεπτομέρειες όπως η ατάκα του επιζώντα μέλλοντα συζύγου: «Ακόμα και το λούσιμο είναι μαρτύριο». Ήθελε πιο βρομιά εκεί. Κάποιος που υποφέρει σωματικά και ψυχικά από κάτι τόσο φρικτό, τον νοιάζει πραγματικά το τσουλούφι του; Χίλιες φορές να έλεγε για χέσιμο.

Στην πρώτη δολοφονία που ανακαλύπτει η αστυνομία (τρίτη στο χρονολόγιο της ταινίας), ο ιατροδικαστής (or whatever) λέει ότι ο φόνος έγινε ΜΑΛΛΟΝ πριν έξι ώρες. Καπάκι λέει ο αρχηγός της αστυνομίας πως το πτώμα βρέθηκε αφού ένας γείτονας άκουσε θόρυβο και κάλεσε.

Κάλεσε πότε; Πριν έξι ώρες και στην αστυνομία έπαιζαν μπιρίμπα και δεν μπορούσαν να πάνε; Άκουσε θόρυβο μετά από έξι ώρες; Δεν κολλάει και πολύ.

* Ο σκηνοθέτης αποφάσισε να αποσύρει την ταινία του, Έτερος εγώ, από τους κινηματογράφους, προκειμένου να συνδράμει την αστυνομική έρευνα για την εξιχνίαση της δολοφονίας του οδηγού ταξί στην Κηφισιά το 2017.

Bottom Line Έτερος Εγώ

Απ’ όσο είχα διαβάσει, η ταινία είχε πάρει μικτές κριτικές. Σαν προσπάθεια μου άρεσε. Και δεν εννοώ για «Ελληνική προσπάθεια». Μου άρεσε (τελεία). Τα σημεία που βρήκα αδύναμα είναι ως προς το γράψιμο που μπορώ (μέχρι ένα βαθμό) να κρίνω και να πω την άποψή μου· τα πέρι κινηματογράφησης και διάφορα άλλα τεχνικά, τα αφήνω στους ειδικούς. Το Έτερος Εγώ πάντως είναι μια ταινία που προσπαθεί σίγουρα, ελπίζουμε να δούμε και καλύτερα!