Αυτοί οι δυο τύποι ακούνε για πρώτη φορά Metal και Rock και τρελαίνονται

Αυτοί οι δυο τύποι ακούνε για πρώτη φορά Metal και Rock και τρελαίνονται

Χτες το βράδυ ήμουν ζεστός. Είχα γράψει ήδη 4000 λέξεις για το νέο μου βιβλίο και είχα ενέργεια και έμπνευση για ακόμα δέκα χιλιάδες. Το θέμα μου είναι ότι πάντα γράφω με δυνατή μουσική για να βγαίνουν τα primal ένστικτά μου στην επιφάνεια και να τα εγκλωβίζω στο χαρτί.

Για παράδειγμα αν θέλω να γράψω μια «τρομακτική» σκηνή, θα βάλω το soundtrack του Δράκουλα, ενώ για μια ταξιδιάρα στιγμή συνήθως ακούω Anathema, Katatonia, το ακουστικό άλμπουμ των Opeth, Damnation κλπ. Σε εκείνο το σημείο λοιπόν, ήθελα να γράψω μια συναισθηματική στιγμή επίγνωσης, τη στιγμή που ο χαρακτήρας καταλαβαίνει τη θέση του στο σύμπαν του βιβλίου και αναλογίζεται τα λάθη που έχει κάνει. Για κάτι τέτοιες στιγμές επιλέγω πάντα το Blackbird των Alter Bridge. Όπως έγραψα κι εχτές σε ένα FB status, είναι από τα λίγα κομμάτια που ενώ έχω ακούσει τόσες πολλές φορές, ακόμα έχω οργασμούς από αυτιά σε κάθε νέα ακρόαση. Φυσικά αν θυμάστε έχει ψηφιστεί και το τραγούδι με το καλύτερο solo.

Έτσι απρόσεκτος όπως ήμουν, πληκτρολόγησα στα γρήγορα «βλαψκβιρδ» αφού δεν είχα γυρίσει στα αγγλικά τη γλώσσα και μου έβγαλε τους παρακάτω τυπάδες. Οι Ryan και George έχουν εδώ και ένα χρόνο, μετά από έρευνα που έκανα, ένα κανάλι με τίτλο Lost In Vegas με reactions σε τραγούδια που δεν έχουν ακούσει ποτέ ξανά, από όλα τα είδη. Κι προς τέρψην δική μας, έχουν ακούσει και έχουν κάνει reaction video σε πολλά rock και metal κομμάτια.

Το ενδιαφέρον με την περίπτωσή τους είναι, πως έχουν διαφορετική κουλτούρα, είναι hip hop guys όπως αυτοαποκαλούνται και έτσι, βλέπεις μια αυθεντική -όσο γίνεται δυνατό αυτό- αντίδραση, πώς ένα κομμάτι θρύλος, ταξιδεύει μέσα στον χρόνο και μέσα από διαφορετικούς ανθρώπους με mixed backround. Συγκεκριμένα το Blackbird, τους άρεσε από το αρχικό άρπισμα της κιθάρας, ενώ στα ρεφρέν και στα solo ένιωσαν, αυτό που είχα νιώσει κι εγώ ακούγοντάς το την πρώτη φορά· μια αίσθηση πτήσης. Σαν να σε παίρνει το κομμάτι και να σε απογειώνει, στα ρεφρέν και φυσικά στο σόλο.

Αυτό ήταν. Κάπου εκεί σταμάτησε η συγγραφική μου παραγωγή για την χθεσινή μέρα, αφού σχεδόν είδα όλα τους τα video μονομιάς. Ξεχώρισα στα γρήγορα την αγάπη τους για τους Metallica και την εκτίμηση του στιχουργικού βάθους και της ερμηνείας από τους Iron Maiden.

Related post

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *