Γιατί πέτυχε το La La Land ως ταινία;
City of stars are you shining just for me? City of stars, there’s so much that I can see… Αυτό τραγούδησε ο γόης Ryan Gosling και όλες οι γυναίκες έσταξαν. Όχι σοβαρά. Δεν υπήρξε γυναίκα που να μην φαντάστηκε εκείνη την στιγμή τον Ryan Gosling να είναι ο άντρας που της τάζει αστέρια και λέλουδα και έναν κόσμο αποκλειστικά για εκείνη. Και η κουτσή Μαρία θα ήθελε να πάει με τον Ryan Gosling. Έχω ξεφύγει τελείως από έναν κανονικό πρόλογο ή μου φαίνεται; Ακόμα προσπαθώ να γίνω αστείος ή έχω γίνει ήδη; Όπως και να έχει αυτό το άρθρο, είναι ένα άρθρο τιμής για τους ταινιόφιλους στο site μας για άλλη μια φορά και μιλάμε σήμερα έχω θεματάρα.
Αρχικά να πω ότι δεν έχω θέμα με το La La Land. Είμαι από τους πρώτους που πήγαν και το είδαν, ήταν η πρώτη μου εμπειρία από μιούζικαλ (να φανταστείτε δεν έχω δει ούτε το Grease, εκεί που μεσουρανούσε ο Travolta, για τέτοια ασχετοσύνη) και μου καλοφάνηκε. Ωστόσο, μου φάνηκε υπερεκτιμημένο λιγάκι. Δεν ξέρω τι έκαναν και τι πέτυχε αυτή η ταινία και πραγματικά… ΩΠ… Για κάτσε να δεις… Νομίζω το ‘χω. Νομίζω ξέρω γιατί πέτυχε η ταινία που έσπασε τα ταμεία και έδωσε την αναγνώριση που έπρεπε στους Ryan Gosling & Emma Stone. Αυτό θα κάνουμε σήμερα. Θα εξηγήσουμε γιατί το La La Land πέτυχε τον σκοπό του. Να γίνει το καλύτερο μιούζικαλ όλων των εποχών.
ΠΡΟΣΟΧΗ! Το άρθρο θα περιέχει spoilers, οπότε αν δεν το έχετε δει και θέλετε να το δείτε, μην συνεχίζετε παρακάτω.
Αρχικά να πούμε λίγα λόγια για την πλοκή της ταινίας. Ο Sebastian, aka Ryan Gosling με μουστακάκι και γενάκι, είναι ένας πιανίστας σε ένα μαγαζί που επιδιώκει να γίνει πιανίστας μεγάλης κλάσης, ενώ η Mia είναι μια soon to be ηθοποιός, που ωστόσο δεν βρίσκει τους ρόλους που θέλει και δεν μπορεί να πάρει την αναγνώρισή της. Αυτοί οι δύο σύντομα θα γνωριστούν, θα ερωτευτούν και θα συζήσουν, ενώ κιόλας η καριέρα τους θα πάρει τα πάνω τους. Ο Sebastian θα γίνει πιανίστας σε συγκρότημα, ενώ η Mia ξεκινάει το δικό της θεατρικό έργο. Τελικά στο τέλος, δυστυχώς δεν θα μπορέσουν να είναι μαζί και να ζήσουν για πάντα ερωτευμένοι, αφού και οι δύο είναι επικεντρωμένοι στις καριέρες τους, ιδίως ο Sebastian.
Τέλος πάντων, θέλω σε αυτό το σημείο να πω, σε όσους τυχόν δεν ξέρουν, ότι οι ταινίες μιούζικαλ έχουν μια συγκεκριμένη ιεροτελεστία που πρέπει να τηρηθεί. Το διαλογικό κομμάτι παίρνει δευτερεύοντα ρόλο και το τραγούδι και ο χορός γίνονται οι απόλυτοι πρωταγωνιστές. Ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος του έργου, Damien Chazelle, θέλησε να μας φέρει το τέλειο μιούζικαλ, σε μια εποχή όπου δεν βλέπεις τόσο συχνά τέτοιου είδους έργα. Και το έκανε. Να πω εδώ, ότι στην αρχή δεν με εντυπωσίασε το έργο. Πιο πολύ άρχισα να κλαίω τα λεφτά που έδωσα να το δω και σκεφτόμουν ότι είχα πέσει θύμα της προωθητικής καμπάνιας του έργου. Ωστόσο, όσο πιο πολύ έμπαινα στην υπόθεση τόσο πιο πολύ άρχισα να χάνομαι στον κόσμο και το κλίμα του.
Το La La Land είναι μια ταινία γεμάτη κλισέ. Και νομίζω ότι τα κλισέ συμβάλλουν πολύ σημαντικά στο να πετύχει. Έχουμε τραγουδάκια, ατάκες, χορούς στην μέση του πουθενά, αλληλεπίδραση των πρωταγωνιστών με κομπάρσους (δεν ξεχνώ τον χορό του Gosling με την μαυριδερούλα χοντρούλα κυρία στην γέφυρα που πρωτοτραγούδησε το City of Stars) και όλα γενικότερα ρομαντικά. Ωστόσο, αυτά τα κλισέ είναι προσεγμένα και άρτια εκτελεσμένα. Ο Chazelle ήξερε ότι έπρεπε να πάρει ανθρώπους που να έχουν εξοικείωση με το είδος. Πήρε έναν πρώην τραγουδιστή (Gosling) καθώς και με μια ηθοποιό που έχει κάνει φωνητικά στο παρελθόν (Stone) και ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να τους ζητήσει. Η σωστή επιλογή κάνει και την σωστή ταινία.
Επίσης, αυτό που βοηθάει στο να πετύχει η ταινία, είναι το τέλος. Το μιούζικαλ ξεφεύγει από τα κλασικά happy endings και βάζει τους δύο πρωταγωνιστές μας, να χωρίζουν και στο τέλος να βλέπουμε ένα ολόκληρο 10λεπτο το “What if” compilation, τι θα γινόταν δηλαδή αν οι δύο χαρακτήρες έμεναν μαζί και δεν χώριζαν. Βλέπουμε μια ολόκληρη ζωή να εκτυλίσσεται μπροστά μας σε λίγα λεπτά και εκείνη την στιγμή τα ζουμιά άρχιζαν να φεύγουν. Όλοι έκλαψαν. Εγώ δεν μπορούσα, γιατί γενικά δεν κλαίω σε ταινίες, αλλά το συναίσθημα ήταν εκεί. Είναι τόσο άσχημο να βλέπεις το τι θα μπορούσε να είχε συμβεί. Σκέφτεσαι τι θα μπορούσες να κάνεις και εσύ σωστά. Ειδικά, όταν η γυναίκα έχει περίοδο, φαντάσου να το βλέπει αυτό; Θα θέλει να φάει 5-6 σοκολάτες το λιγότερο (Tι γυναίκες; Νομίζατε θα φεύγατε χωρίς ένα μικρό κράξιμο;)
Και τέλος. Κακά τα ψέματα, οι γυναίκες θα ήταν αυτές που θα γέμιζαν την αίθουσα. Οι περισσότερες γυναίκες είναι που θα ζητούσαν να δουν την ταινία. Και ο Chazelle ήξερε που έμπλεκε. Για αυτό έβαλε έναν απόλυτα ερωτεύσιμο και ταλαντούχο πρωταγωνιστή να προσελκύσει αυτές. Μαζί και τα αγόρια τους, που οι καημένοι σίγουρα, θα πήγαιναν να δουν κάποια άλλη ταινία και η άλλη τους είπε ότι εάν δεν δουν La La Land, θα τους τα πρήξουν στο κρεβάτι το βράδυ και εκείνοι φυσικά να μην έχουνε κρεβατομουρμούρα πήγαν να δουν, κοτζάμ γομάρια, ένα μιούζικαλ αντί να δουν κανά ξέσκισμα άντερου σε καμιά horror ταινιούλα. Παραλήρημα, συγγνώμη.
Τέλος πάντων, ο Gosling κάνει ότι μπορεί να είναι ρομαντικός. Βρίσκει μια απλή κοπέλα, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΕΣΕΝΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΆΡΘΡΟ και της τάζει λουλούδια και πετραχήλια και την κάνει δικιά του. Και η φαντασία της γυναίκας οργιάζει. Μαζί και η κρεβατομουρμούρα που έχει να ακούσει ο άντρας μετά. “Κοίτα Πέτρο. Ο Ryan Gosling βγάζει ρομαντισμό και εσύ το μόνο που βγάζεις είναι κανά κλανίδι όταν κοιμάσαι.” Ή”Κοίτα, ο Gosling παίζει πιάνο και τραγουδάει στην κοπέλα του, εσύ βάζεις το Ιτιά Ιτιά στο τσακίρ κέφι”, είναι τα συνηθέστερα. Όχι εντάξει, πλάκα κάνω, αλλά καταλαβαίνετε έτσι;
Το συμπέρασμα που βγάζω είναι ότι το La La Land είναι μια μέτρια για τα δεδομένα τα δικά μου ταινία. Δεν θα σε εντυπωσιάσει, αλλά δεν θα σε αφήσει και απογοητευμένο. Έχει τις στιγμές της, έχει και τα στραβά της, όπως όλες οι ταινίες. Δεν είναι κάτι το τέλειο. Ωστόσο, αυτό το μέτριο που βγάζει ο Chazelle φροντίζει να το κρύβει και να αφήσει τις γυναίκες να φανταστούν το what if. Τι θα γινόταν αν στην θέση της Mia, βρίσκονταν οι ίδιες; Τι θα γινόταν αν οι κριτικοί δεν έγραφαν διθυραμβικές κριτικές για το La La Land; Τίποτα. Κανένας ντόρος. Και όμως μια τόσο μέτρια ταινία σαν και αυτή, θεωρείται μια από τις καλύτερες όλων των εποχών. Αυτό το μέτριο, κάνει τα πράγματα που φαντάζουν κλισέ να μοιάζουν τόσο αριστουργηματικά και τόσο όμορφα εκτελεσμένα που να φαντάζουν οσκαρικού βεληνεκούς (οι αποδόσεις των Gosling/Stone είναι για Όσκαρ αναμφίβολα). Κοίτα να δεις…
