Γιατί αγαπάμε τους “Αναλώσιμους” (The Expendables)

Γιατί αγαπάμε τους “Αναλώσιμους” (The Expendables)

Είμαι λάτρης του κινηματογράφου. Κάθε χρόνο ξόδευα ένα σεβαστό budget για εισιτήρια στη μεγάλη οθόνη ή νοίκιασμα blu ray στο βιντεοκλάμπ. Αυτά μέχρι και τα μέσα της σεζόν 2013 όπου τα οικονομικά μου έσφιξαν αρκετά. Ομολογουμένως, πιο αργά από πολλούς άλλους.

Όμως…

Παρά τις περικοπές, κατά καιρούς διαθέτω ένα ποσό για να επισκεφθώ το complex ή (ακόμα καλύτερα) τον συνοικιακό κινηματογράφο. Από τη στιγμή λοιπόν που πραγματικά στερώ από τον εαυτό μου κάτι άλλο, για να κάνω πιο πλούσιους (κατά 7-8 ευρώ) τους παραγωγούς τους Hollywood και τον ιδιοκτήτη του σινεμά, ΑΠΑΙΤΩ το προϊόν που μου προσφέρουν να είναι ΓΙΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΠΟΥ ΠΛΗΡΩΝΩ.

Από τον ιδιοκτήτη απαιτείς καθαριότητα, ποιότητα εικόνας-ήχου και φρέσκα ποπ κορν (σε τιμή που δεν παραπέμπουν σε βιασμό). Από τους συντελεστές της ταινίας απαιτείς, να ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΗ Η ΤΑΙΝΙΑ ρε πούστη μου! Και φυσικά αυτό είναι σχετικό…

Από τους The Expandables, δεν απαιτείς ψυχόδραμα επιπέδου Schidler’s List. Δεν απαιτείς ρεαλιστικές μάχες επιπέδου Saving Private Ryan (Spielberg και τα δυο παρεμπίπτοντος). Δεν απαιτείς βάθος στους χαρακτήρες όπως στο Jason Bourne. ΑΠΑΙΤΕΙΣ γνωστές φάτσες, μπράτσα, ξύλο, 10 αποθήκες πυρομαχικά να ξοδεύονται και 100 να ανατινάσσονται. Κοφτερές “καγκούρικες” ατάκες, ρηχό αλλά έξυπνο (για το επίπεδο του) χιούμορ. ΑΠΑΙΤΕΙΣ τελική μάχη όπου νικάει ο καλός!Α, και φυσικά ο κακός να έχει πρωτοπαλίκαρο, όπου τα βάζει με το πρωτοπαλίκαρο του καλού, έτσι για ζέσταμα (που συνήθως πιο πολύ ανταλλάσσουν ατάκες παρά μπουνιές).

Τι σκατά απέγιναν οι τελικές μάχες by the way; Σνομπάρουμε το σινεμά των 80’s και των 90’s; Action movies ρε είναι…

Όλα τα παραπάνω στα δίνει το The Expendables και με περίσσεμα. Το ξέρεις από πριν. Ένα σενάριο τυπικό απλά να περικλείει τα κλοτσομπουνίδια του Stallone, του Schwarzenegger, του Snipes (πεθαίνω!), του Statham, του Antonio Panteras, του Lundgren, του Jet Li οπού καλούνται να αντιμετωπίσουν τον Mel Gibson.

Η’ μήπως υπάρχουν σκηνές που σε αφήνουν χορτάτο και σκασμένο μέχρι τα μπούνια από αυτές;

[embedvideo id=”Z1O-1K1N_Ik” website=”youtube”] [embedvideo id=”JB7lB_URDsc” website=”youtube”] [embedvideo id=”TYB48hSyKVU” website=”youtube”]

Το Τhe Expendables είναι μια ταινία-πάρτι που σέβεται των θεατή της.

Η πρώτη ταινία ήταν καλή αλλά η δεύτερη απογειώθηκε. Ίσως από τις λίγες φορές που το sequel είναι καλύτερο από την πρώτη ταινία. Ο λόγος; Αφού και στην πρώτη γνωστά ονόματα υπήρχαν. Βέβαια, άλλο να είναι κακός ο αντιπαθής Eric Roberts και άλλο ο μέγας, Van Dam με πρωτοπαλίκαρο τον Scott Adkins (άριστος συνδιασμός). Ο πραγματικός λόγος όμως νομίζω ότι είναι το ύφος. Και ναι, υπήρχε διαφορά. Στο πρώτο, πιστεύω ότι ήταν μπερδεμένοι στο ύφος της ταινίας που ήθελαν να βγάλουν. Πως θα περικλείουν όλους αυτούς. Ίσως έφταιξε ο “βαρύς” Mickey Rourke. Ενώ στο δεύτερο ήταν φανερή η καλή και “ελαφριά” διάθεση για “υποκριτική”.

Τώρα, αν είσαι βλέπεις Αγγελόπουλο ή την καταβρήκες με τον Κυνόδοντα, σίγουρα δεν έχεις θέση σε αίθουσα προβολής όπου τα μπρατσωμένα τέρατα του Stallone είναι έτοιμα να σε κατασπαράξουν. Και για να μην παρεξηγηθώ. Όπως ανέφερα στις πρώτες λέξεις κιόλας αυτού του άρθρου, γουστάρω σινεμά. Και ποιοτικό… Όσο μάλιστα γουστάρω τα blockbusters. ΑΛΛΑ, η ταινία να έχει μια συνοχή. Ο κυνόδοντας ήταν για το πέος, όπως και το The Tree of Life, εν αντιθέσει με το Snowtown που γαμούσε!

Related post

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *