Ένας καναπές, σύμβολο της φιλίας – The FRIENDS tribute

Πότε άλλοτε ένας καναπές έχει καταφέρει να χαραχτεί στη μνήμη μας τόσο βαθιά, τόσο έντονα, τόσο απόλυτα; Η απάντηση είναι αρκετά απλή, αλλάζεις μόνο τη θέση του τόνου στην πρώτη λέξη. Ποτέ! Ποτέ πριν τους FRIENDS

Τα πράγματα δεν είναι πάντα όμως όπως φαίνονται φίλοι μου. Όταν μιλάς για το συγκεκριμένο έπιπλο, δεν μιλάς απλά για ένα άψυχο (πορτοκαλί;) αντικείμενο, μιλάς για ιστορία.

Ο καναπές αυτός έχει φιλοξενήσει άπειρες στιγμές γέλιου μέχρι δακρύων, στεναχώριες, μα πάνω απ’όλα έχει κρατήσει το νόημα της φιλίας και αυτό που λέμε «I got your back». Έχω βάλει το «I’ll Be There For You» των The Rembrandts, το εναρκτήριο κομμάτι της σειράς για να μου έρθει έμπνευση και να δώσω την απαιτούμενη βαρύτητα.

Όταν λοιπόν ανακάλυψα τη σειρά, σαν Έλληνας κι εγώ έδωσα διάφορους χαρακτηρισμούς, θεωρώντας πως είναι άλλη μια αποτυχημένη χαζοαμερικανιά για να μας πλασάρουν το άστοχο και ανούσιο χιούμορ τους, μέσω του γνωστού ντουμπλαρισμένου/κονσερβοποιημένου γέλιου (του γέλιου δηλαδή που πέφτει από πάνω για όσους δεν γνωρίζουν – άσχετα ότι στα Φιλαράκια, αρκετές φορές υπήρχε ζωντανό κοινό στα γυρίσματα και τα γέλια είναι αληθινά), χωρίς πρώτα να δώσω καν μία ευκαιρία στους συντελεστές να μου αφηγηθούν τις ιστορίες τους και γενικότερα το περιεχόμενό της σειράς.

Αφού αποφάσισα να δώσω μια ευκαιρία και να εγκλιματιστώ περισσότερο με το όλο concept, διαπίστωσα το πόσο λάθος έκανα τόσο καιρό και πως αν εξαιρέσεις το «αμερικανιά», όλο το υπόλοιπο δεν ίσχυε σε καμία απολύτως περίπτωση, επιβεβαιώνοντας για άλλη μία φορά την έννοια του Ελληναρά, του ξερόλα, του δήθεν.

Κάθε Σαββατοκύριακο καθόμασταν όλοι μπροστά από την τηλεόραση ,με τον δέκτη να είναι κολλημένος στο STAR, ακόμα και όταν έπαιζε αυτές τις ανεκδιήγητες διαφημίσεις, καθώς δεν θέλαμε να χάσουμε ούτε ένα δευτερόλεπτο, για να δούμε τα αγαπημένα μας φιλαράκια και να γελάσουμε μαζί τους, στο διπλό επεισόδιο που έπαιζε. Αν και αργότερα όταν άρχισε το κατέβασμα των επεισοδίων, παρατηρήσαμε πως το αγαπητό κανάλι, έτρωγε σκηνές για περισσότερες διαφημίσεις. 

Ποιος από εμάς όμως, τους σκληροπυρηνικούς fans της σειράς -όπως αναπάντεχα εξελίχθηκα- δεν κάθεται ακόμη και σήμερα μπροστά από την τηλεόρασή του, μια οθόνη υπολογιστή, ξεσκονίζοντας την αγαπημένη εξάδα που μας χάριζε και εξακολουθεί να μας χαρίζει άπλετο γέλιο;

Ότι πλέον οι ατάκες λέγονται πρώτα από εμάς και μετά από τους ίδιους τους ηθοποιούς, γιατί ήταν τόσο μα τόσο πετυχημένες που για κάποιο λόγο είχαμε την ανάγκη να τις ξεστομίσουμε εμείς πρώτοι. Γι αυτό το λόγο έχουν μείνει μέσα μας ακόμα και 11 χρόνια μετά το τέλος της σειράς.

Μέσα από τη σειρά μάθαμε κάποια πράγματα, που ίσως και να ξέραμε και παλιότερα, απλά οι F.R.I.E.N.D.S. μας βοήθησαν να τα κατανοήσουμε κάπως καλύτερα. Τι πραγματικά πάει να πει φιλία και πως οτιδήποτε στραβό και να σου τύχει, όλα μπορείς να τα ξεπεράσεις αρκεί να έχεις δίπλα σου τα κατάλληλα άτομα να σε στηρίζουν και να δέχονται να περνάνε μαζί σου αυτά που περνάς εσύ.

Πως είναι δεκτό να είσαι control freak, έστω και αν το παρακάνεις καμιά φορά. Πως ακόμα και το να είσαι nerd μπορεί να θεωρηθεί αρκετά cool αν ξέρεις πώς να το πουλήσεις καλά (ή έστω μέτρια). Πως και να γελάω με τον εαυτό μου, είτε κοροϊδευτικά είτε με κάτι που είπα/έκανα και μου άρεσε, δεν τρέχει και τίποτα. Πως το να δείχνω την πραγματική μου ευαίσθητη πλευρά, όχι μόνο είναι καλό αλλά πολλές φορές επιβραβεύεται και πως μπορώ να είμαι τέρμα ρεαλιστής, αρκεί βέβαια να κρατάω τα προσχήματα και να είμαι καλός άνθρωπος.

Μα το απόλυτο αγαθό αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι που μας έδωσε αυτή η σειρά, είναι ότι, αν κάτι, κάπου, κάποτε, κάπως πάει στραβά μέσα στην παρέα σου, το κυριότερο είναι να το αντιμετωπίσετε σαν ένα σύνολο και όχι να χωριστείτε σε δύο στρατόπεδα… Αυτή είναι η έννοια της φιλίας που μας δίδαξαν τα Φιλαράκια.

Προτού τελειώσω το κείμενο, θα ήθελα να γράψω κάτι για το δίδυμο Joey-Chandler και πιστεύω ότι αρκετοί θα συμφωνήσουν μαζί μου. Δεν γίνεται να μην αναφέρεις ένα από τα πιο ταιριαστά κατ ‘εμέ Bromance στην ιστορία όλων των sitcoms και όχι μόνο, όταν κάνεις άρθρο για ένα από τα πιο επιτυχημένα sitcoms όλων των εποχών. Ιεροσυλία.

Όταν λοιπόν αυτά τα δύο πιτσουνάκια βρίσκονταν στο ίδιο δωμάτιο, κάτι μαγικό συνέβαινε. Βέβαια και σε ξεχωριστό δωμάτιο να βρίσκονταν, πάλι μαγεία μας έδιναν, ο καθένας με τον ξεχωριστό του ιδιαίτερο τρόπο. Οι ανεπανάληπτες στιγμές γέλιου που μας χάρισαν αυτοί οι δύο με τις γκάφες τους, ο τρόπος που αντιμετώπιζαν καταστάσεις σοβαρές, καταστάσεις αστείες και γενικά το οτιδήποτε έκαναν, μας χάριζαν απλόχερα το γέλιο.

Δεν φοβάμαι να πω τη γνώμη μου και να αναλάβω κάθε ευθύνη, όταν λέω ότι ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να παρακολουθείς F.R.I.E.N.D.S. όταν είσαι down, όταν βαριέσαι, όταν είσαι απογοητευμένος για κάτι. Τα Φιλαράκια θα είναι εκεί για σένα για να σου τονώσουν το ηθικό, γιατί απλούστατα είναι το καλύτερο ελιξίριο που μπορείς να αναζητήσεις.

Η αυλαία μπορεί να έπεσε στις 6 Μαΐου 2004 για ΤΑ ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ και από τότε να νοσταλγούμε να δούμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα και πάλι στους τηλεοπτικούς μας δέκτες σε καινούριες σκηνές. Μπορεί να είναι και για καλό της σειράς όμως και για όλο αυτό που έχτιζαν για 10 χρόνια να μην ξαναγίνει ένα re-union.

Ας μείνει αυτή η νιότη στην αιωνιότητα.