Pulp Fiction | Μια ταινία, πολλές αναζωογονημένες καριέρες
Ήταν η χρονιά 1992, όταν ο σκηνοθέτης Quentin Tarantino, μετά το πολύ πετυχημένο Reservoir Dogs, με τον Michael Madsen και τον Tim Roth μεταξύ άλλων, έψαχνε την κατάλληλη ιδέα και την κατάλληλη ταινία για να κάνει το μεγάλο μπαμ. Τότε, στο μυαλό του ήρθε το Pulp Fiction. Εγώ, αυτό που θα αναλάβω σήμερα να κάνω είναι να ρίξω ένα ιδιαίτερο βλέφαρο σε αυτήν την ταινία και να σας πω, πως η ίδια βοήθησε πολλές καριέρες να αναγεννηθούν και άλλες να εκτοξευθούν στην κορυφή.
Ο Tarantino είναι ένας σκηνοθέτης, ο οποίος γενικότερα, συνήθως, εμπιστεύεται άτομα με τα οποία έχει δουλέψει στο παρελθόν και κάνει πολύ λίγες προσθήκες στο cast που να είναι καινούργιες. Κοινώς, άτομα όπως οι Walton Goggins, Samuel L. Jackson, Michael Madsen, Tim Roth, Eli Roth, είναι άτομα που θα δεις σε ταινίες Quentin Tarantino 100%. Βασικά, ο Jackson, σε όποια ταινία και να δεις μαύρο στερεότυπο, αυτός παίζει στην ταινία. Too racist ε; ΟΚ, το παραβλέπω και συνεχίζω. Ο Tarantino τότε, λοιπόν, δεν είχε αυτές τις συνήθειες, δεδομένου του ότι τότε ήταν καινούργιος στον χώρο του Hollywood και έψαχνε να κάνει το μεγάλο μπαμ με μια ταινία, η οποία θα έμελλε να αλλάξει τα δεδομένα που βλέπουμε την βία σήμερα.
Το Pulp Fiction λοιπόν, ήταν η μεγάλη ιδέα του Tarantino με ένα all star cast, αφού οι John Travolta, Bruce Willis, Samuel L. Jackson, Uma Thurman, Ving Rhames, Tim Roth, Christopher Walken (για εμένα μακράν το καλύτερο cameo σε ταινία) συμμετείχαν σε αυτή. Το πιο λογικό πράγμα που θα μπορούσατε να κάνετε είναι να ενθουσιαστείτε, αφού σπάνια βλέπει κανείς τέτοιο cast σε μια μεγάλη ταινία. Αλλά αν τα δούμε τα πράγματα, από την σκοπιά των ταινιόφιλων του 1992-1993, δεν θα είμαστε και τόσο εντυπωσιασμένοι.
Καταρχήν, ο John Travolta. Γενικά, ο Travolta ήταν ο ψηλολέλεκας, ο οποίος είχε κλέψει τις καρδιές των γυναικών στο Grease και στον Πυρετό το Σαββατόβραδο, αλλά έκτοτε δεν είχε κάνει πολλά πράγματα και η καριέρα του βρισκόταν σε άσχημο επίπεδο. Ο Samuel L. Jackson είχε μόλις εμφανιστεί στο προσκήνιο και μετά την επιτυχία του ως Gator στην ταινία Jungle Fever του Spike Lee (άλλη μορφή και αυτός), ψαχνόταν και αυτός για το μεγάλο μπαμ. Η Uma Thurman είχε μόλις εμφανιστεί και αυτή τότε, ενώ ο Bruce Willis ήταν ο μοναδικός που θα μπορούσαμε να πούμε από όλο το cast, ότι βρισκόταν στα ντουζένια του, μετά το πολύ καλό Die Hard. Γενικότερα όμως, όλα τότε ήταν ριψοκίνδυνα με αυτό το cast, αλλά ο Tarantino, δεν είπε όχι. Και το έκανε.
Η ταινία χαρακτηρίζεται από μια ωμότητα που δεν έχω ξανασυναντήσει εφάμιλλη της στο παρελθόν. Οι διάλογοι της είναι εκπληκτικοί και το ότι παρουσιάζει σε χορταίνει και σε ευχαριστεί. Οι ρόλοι ήρθαν γάντι στους ηθοποιούς και αυτοί που ξεχωρίζουν φυσικά είναι οι Travolta-Jackson & Thurman. O Travolta ειδικά είναι ένας που δεν περιμέναν πάρα πολλοί κριτικοί (μάστιγα ρε φίλε) να “κολλήσει” στην βία και την ωμότητα που παρουσιάζει ο Tarantino.
Και όμως, ο ίδιος, πάει πολύ καλά στον ρόλο του αμίλητου στην δουλειά αλλά κατά τα άλλα καλοσυνάτου Vincent Vega. Είναι αστείος και ταυτόχρονα σοβαρός, ενώ για να μην λένε και οι γυναίκες ότι “Μας χαλάσατε τον Travolta εσείς οι άντρες” ο Tarantino σας λέει “Σκάστε και πάρτε σκηνή αλα Πυρετός το Σαββατόβραδο με Uma Thurman”.
Ο Samuel L. Jackson είναι ο μόνος λόγος όμως που θα έβλεπα την ταινία ξανά και ξανά και δεν θα βαριόμουνα ποτέ. Γιατί πολύ απλά, είναι ο τύπος που κάνει τους καλύτερους διαλόγους. Την σκηνή όπου ο Jackson μιλάει και παίρνει το εδάφιο του Ιεζικιήλ 25:17 και το λέει πριν σκοτώσει τον Brett, δεν θα την ξεχάσω ποτέ ούτε εγώ ούτε όσοι είδαν την ταινία (οι υπόλοιποι να την δείτε). Τέλος, η Thurman και ο τρόπος με τον οποίο τσαλακώνει την εικόνα μιας “τέλειας σεξοβόμβας” σε μια γυναίκα με εθισμούς και μια γυναίκα σπασμένη, είναι εξαιρετική.
Το υπόλοιπο καστ συμπληρώνει το κερασάκι στην τούρτα για αυτή την ταινία, αλλά εδώ είναι ίσως η ταινία όπου αποτυπώνεται όλη η τρέλα που κουβαλάει σαν σκηνοθέτης ο Tarantino. Η ωμή πραγματικότητα, με τους “καλτ” διαλόγους, που σου δημιουργούν συναισθήματα ψυχολογικής βίας και όχι μόνο σωματικής, είναι μερικά από αυτά που thn χαρακτηρίζουν, η οποία άλλαξε την ζωή πολλών, αλλά και την ζωή των ηθοποιών που έλαβαν μέρος σε αυτήν.
O Travolta ήρθε πάλι στο προσκήνιο με κάποιες ταινίες, αλλά μετά ήρθε το Battlefield Earth και του χάλασε όλο το momentum, o Samuel L.Jackson ακολούθησε τον δρόμο “εμφανίζομαι και κάνω τον εαυτό μου σε όποια ταινία να ναι” με πολλά “mothafucka” και βρισιές και η Uma Thruman ξανασυνεργάστηκε με τον Tarantino για να μας δώσει το δώρο που ονομάζεται Kill Bill.
