Οι πιο σοκαριστικές ταινίες τρόμου και μη pt.1
Αρρωστημένες / ενοχλητικές / αηδιαστικές / ανατριχιαστικές / σοκαριστικές ταινίες. Tο είδος αυτών των ταινιών που εύχεσαι να μην είχες κάνει το λάθος να δεις ή που θα τις ξαναδείς καμιά 100στη φορές επειδή ναι είσαι ψυχάκιας και ναι αγαπάς ιδιαίτερα αυτήν την κατηγορία.
Δεν έχουν όμως όλοι τις ίδιες αντοχές στον τρόμο, ειδικότερα όπως παρουσιάζεται στη μεγάλη οθόνη, όπου η χρήση της πιο εξελιγμένης τεχνολογίας στον τομέα των ειδικών και ψηφιακών εφέ αλλά και του μακιγιάζ, μπορεί να ζωντανέψει τους πιο φριχτούς και αποκρουστικούς εφιάλτες.
Ακολουθούν, οι πιο σοκαριστικές ταινίες τρόμου και ποιες απαγορεύτηκαν τελείως σε κάποιες χώρες.
Salo / 120 Days Of Sodom (1975)
Σενάριο και σκηνοθεσία του Ιταλού σκηνοθέτη Pier Paolo Pasolini. Πρόκειται για την τελευταία ταινία του, αφού λίγο καιρό αργότερα δολοφονήθηκε. Bασισμένη στο βιβλίο “120 μέρες στα Σόδομα” του Marquis de Sade (ευρύτερα γνωστός ως Μαρκήσιος ντε Σαντ).
Το 1944, στο Salo της Bόρειας Ιταλίας, τέσσερις φασίστες που εκπροσωπούν τις βασικές μορφές εξουσίας κλείνουν διά της βίας σε απομονωμένο παλάτι μια ομάδα παρθένων αγοριών και κοριτσιών, τους βασανίζουν και τους κακοποιούν σεξουαλικά και τους αναγκάζουν να κάνουν διάφορες άλλες ακραίες πράξεις (κοπρολαγνεία, βιασμούς κ.α.) Στο τέλος μάλιστα τους εκτελούν με τους πιο αρρωστημένους τρόπους.
Στο μενού της φρίκης περιλαμβάνεται ακόμα και κοπpοφαγία με τον σοδομισμό, τον πόνο και τη βία να διαρκούν για 120 μέρες, αν και η πραγματική διάρκεια του κομψοτεχνήματος του Pasolini είναι η αιωνιότητα.
Η κακοποίηση και ο ακρωτηριασμός ανήλικων παιδιών εξασφάλισε στο «Salo» τον τίτλο μιας από τις πιο διεστραμμένες ταινίες όλων των εποχών, αν και ο σκοπός εδώ δεν ήταν το σοκ για το σοκ, αλλά ο καυτηριασμός της φασιστικής ιδεολογίας και η καταγγελία της διαφθοράς και της παρακμής του μουσολινικού καθεστώτος.
Απαγορεύτηκε σε 6 χώρες. Στη Βρετανία μέχρι το 2000 και στη Νέα Ζηλανδία μέχρι το 2001. Η Αυστραλία απαγόρευσε την ταινία μέχρι το 1993 και την απαγόρευσε ξανά το 1998. Απαγορεύτηκε τελείως στη Φινλανδία, τη Δυτική Γερμανία και τη Νορβηγία.
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΑΥΣΤΗΡΑ να τη δείτε αν δεν αντέχετε την ωμή βία και γενικώς αν ξερνάτε εύκολα.
Nekromantiκ (1987)
Το εντελώς αμφιλεγόμενο φιλμ τρόμου του Γερμανού κινηματογραφιστή Jοrg Buttgereit εξερευνά πειραματικά έννοιες όπως η αγάπη, η βία, το σεξ και η νεκpοφιλία, φυσικά! Ένα νεαρό ζευγάρι με μια διεστραμμένη εμμονή πειραματίζεται, παίζοντας με την τεράστια συλλογή από καλοδιατηρημένα ανθρώπινα απομεινάρια, μέχρι που ο πρωταγωνιστής σκοντάφτει πάνω σε ένα ολόκληρο πτώμα.
Το παίρνει σπίτι φυσικά και το ζευγάρι βρίσκει τώρα ένα νέο εpωτικό παιχνίδι! Βίαιο και σεξουαλικά άρρωστο ως εκεί που δεν παίρνει, το «Nekromantik» είναι γροθιά στο στομάχι του παραδοσιακού κινηματογράφου, καθώς πολλοί πίστεψαν ότι η Έβδομη Τέχνη δεν θα μπορούσε ποτέ να δείξει κάτι τέτοιο. Απαγορεύτηκε σε πλήθος χωρών και έθεσε νέα όρια σε επίπεδο αηδιαστικά απάνθρωπου φιλμ.
Θα επαναλάβω για ακόμα μια φορά…
ΑΠΑΓΟΡΕΎΕΤΑΙ ΑΥΣΤΗΡΑ για τους ίδιους λόγους που ανέφερα πιο πάνω!
A Serbian Film (2010)
Όταν έκανε το ντεμπούτο της σε μια σειρά από θεματικά φεστιβάλ της οικουμένης, η ακραία άρρωστη ταινία του Srdan Spasojevic έλαβε αμέσως από το κοινό τον τιμητικό για το κινηματογραφικό είδος χαρακτηρισμό ως «το φιλμ που είναι αφόρητο για τον σαδισμό του». Ταυτόχρονα, οι ιδιαίτεροι σινεφίλ προειδοποιούσαν: «Προσέξτε τη σκηνή με τον βιασμό του μωρού»!
Το γεγονός και μόνο ότι αυτές οι δύο λέξεις συνδυάζονται στην ίδια πρόταση πρέπει να είναι αρκετό για να περιγράψει την αθλιότητα του περιεχομένου του. Η ταινία παρακολουθεί έναν πορvοστάρ που πιάνει δουλειά σε μια κανονική ταινία (παρά το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης τον θέλει για την «πανίσχυρη στύση» του), για να ανακαλύψει έντρομος ότι στο ορφανοτροφείο που θα γυριστεί η ταινία είναι φυλακισμένα μικρά παιδιά. Όσο για τον σκηνοθέτη, είναι δημιουργός ταινιών παιδικής πορνογραφίας.
Κρατώντας τον όμηρο και ναρκώνοντάς τον με ένα διεγερτικό αέριο, ο πρωταγωνιστής είναι υποχρεωμένος για να γλιτώσει, να βiάσει, να ακρωτηριάσει και να βασανίσει ό,τι κινείται. Γεμάτο με ανατριχιαστικές σκηνές παιδικής κακοποίησης και σοδομισμού, σε κάνει να αναρωτιέσαι για την ψυχική κατάσταση του σκηνοθέτη, αλλά και για τους λόγους για τη δημιουργία ενός τόσο γκροτέσκου, αλλά και ρεαλιστικότατου αχταρμά.
Όρια δεν γνωρίζει, καθώς έσπασε ακόμα και το ταμπού του βιασμού νεογέννητου, και απολαμβάνει αυτάρεσκα κάθε στιγμή παiδοφιλίας, γεγονός που έκανε τις αρχές να την απαγορεύσουν σε Νορβηγία, Ισπανία, Φινλανδία, Πορτογαλία, Γαλλία, Γερμανία, Αυστραλία, Μαλαισία, Σιγκαπούρη και οπουδήποτε αλλού βασικά εκτός Σερβίας…
Στη χώρα μας, ο Σέρβος σκηνοθέτης έφερε την ταινία του στο φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας το 2010, πυροδοτώντας κύματα διαμαρτυρίας, αλλά και παθιασμένες εκκλήσεις στον τότε υπουργό Πολιτισμού, να αποσύρει την ταινία.
Cannibal Holocaust (1980)
Είχα προτείνει τη συγκεκριμένη ταινία σε παλιότερο άρθρο, στην κατηγορία των footage movies. Μιλάμε για θρύλο και αριστούργημα στον άρρωστο τομέα του! Το ιταλικό φιλμ τρόμου του μετρ Ruggero Deodato γνώρισε τέτοια λογοκρισία και πολεμική όσο ελάχιστες ταινίες στην ιστορία του σινεμά, παραμένοντας ορόσημο διαστροφής και ανθρώπινης παρακμής.
Ένας Αμερικανός ανθρωπολόγος ταξιδεύει στις ζούγκλες της Λατινικής Αμερικής, προσπαθώντας να λύσει το μυστήριο της εξαφάνισης κινηματογραφικού συνεργείου που γύριζε ένα ντοκιμαντέρ για τις πρωτόγονες φυλές των κανίβαλων της περιοχής. Να συνεχίσω ή είναι σαφές τι γίνεται στο κανιβαλιστικό ολοκαύτωμα;
Αυτό που το κάνει αριστούργημα στο είδος του είναι το γεγονός ότι οι ολοζώντανες σκηνές βασανισμού, ακρωτηριασμού και κανιβαλισμού δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά ακραία ενδεχομένως διερεύνηση θεμάτων όπως οι πολιτισμικές διαφορές και οι σχέσεις Δυτικών και πρωτόγονων φυλών.
Είναι στους λόγους για τους οποίους συμβαίνουν όλα αυτά που ρίχνεται το κινηματογραφικό βάρος, αν και είναι σίγουρο ότι οι φρικιαστικές σκηνές θα κάνουν το στομάχι κόμπο. Σημειωτέον, το γεγονός ότι οι σκηνές με την κακοποίηση των ζώων και τη σφαγή τους είναι πέρα για πέρα αληθινές (συγνώμη φιλόζωοι, καλύτερα δείτε κάτι άλλο)
Η ταινία κατασχέθηκε από τον εισαγγελέα αμέσως μετά την πρεμιέρα της στο Μιλάνο και ο Deodato κατηγορήθηκε για φόνο. Έπρεπε να παρουσιαστούν οι ηθοποιοί του στο δικαστήριο, για να πειστούν οι δικαστές ότι ήταν ακόμα αρτιμελείς και εν ζωή.
Στη Φινλανδία, την Ελλάδα, την Ισλανδία, την Ιρλανδία, το Κουβέιτ ,τη Μαλαισία, το Μαρόκο, τη Νορβηγία, τη Νότιο Αφρική, τη Σρι Λάνκα, τη Σουηδία, την Τουρκία, τη Νέα Ζηλανδία, την Αυστραλία, τη Μπούρμα, το Μπουτάν, το Ιράν και τη Σιγκαπούρη η ταινία είχε απαγορευτεί για σχεδόν δύο δεκαετίες.
Begotten (1990)
Ο σκηνοθέτης Elias Merhige αποφασίζει να πειράξει με την πειραματική του πένα τη βιβλική ιστορία της Γένεσης. Η ταινία ξεκινά με τον Θεό να σκοτώνει τον εαυτό του και από τα νεκρά του σπλάχνα να ξεπηδά η Μητέρα Γη, η οποία θα δώσει κάποια στιγμή μακάβρια ζωή στον Γιο της Γης, ο οποίος με τη σειρά του θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια ομάδα κανιβάλων χωρίς πρόσωπο, οι οποίοι θα τραφούν από τις σάρκες του.
Η πλοκή δεν αποκαλύπτει φυσικά την πλήρη έκταση της κινηματογραφικής θηριωδίας και το «Begotten» παραμένει αξεπέραστο σε όρους ανείπωτης φρίκης.
Ασπρόμαυρο, χωρίς διαλόγους και μουσική και μόλις 78 λεπτά σε διάρκεια, έχετε μπροστά σας ένα από τα ανατριχιαστικότερα κινηματογραφικά πειράματα όλων των εποχών. Όπως και να βιώσεις τη συγκεκριμένη ταινία, είτε ως ένα έργο καθαρής τέχνης, είτε ως ένα δήθεν προϊόν ενός διεστραμμένου μυαλού, ένα είναι σίγουρο: το Begotten είναι φιλμική εμπειρία. Προσωπικά, αν και βρήκα την ταινία αρκετά καλή, δεν νιώθω την ανάγκη ούτε να δικαιολογηθώ γιατί μου άρεσε, ούτε όμως και να κατηγορήσω κάποιον ότι δεν κατάλαβε κάποια υψηλή σημασία της τέχνης επειδή δεν του άρεσε.
Η προσέγγιση σε μια τέτοια ταινία είναι καθαρά υποκειμενική και προσωπική. Είναι ένας εφιάλτης που αφορά την δημιουργία και το τέλος της ζωής, μια παραβολή για τη γέννηση και τον θάνατο, γεμάτη με στοιχεία βιβλικών μύθων. Τα πρόσωπα της ταινίας, οι καταστάσεις που περιγράφονται, οι εικόνες που επιλέγονται είναι σύμβολα που βοηθούν την εξέλιξη του συγκεκριμένου θέματος.
Ο Merhige, που έγινε αργότερα γνωστός με το σχετικά πετυχημένο Shadow of the Vampire, χρησιμοποιεί ιδιαίτερη και τραχιά ασπρόμαυρη φωτογραφία, συμβολικές εικόνες, ενοχλητική βία και μια ψυχωτική, νοσηρή ατμόσφαιρα και δημιουργήσει ένα προσωπικό, πειραματικό στιλ κινηματογράφησης που τουλάχιστον οπτικά είναι αποτελεσματικό. Η απουσία διαλόγων, οι συνεχόμενοι ήχοι από έντομα, πειραματική προσέγγιση και η βία, μπορεί να κάνουν αρκετούς να κουραστούν.
To be continued…
