To 3ο επεισόδιο Daredevil δίδαξε δράση και διαλόγους στο Hollywood

[dropcap size=dropcap]Μ[/dropcap]όλις χτες ξεκινήσαμε να βλέπουμε τη 2η σεζόν του Daredevil εδώ στο School Of Rock και ένα ηλίθιο χαμόγελο μας κόλλησε στη μούρη από το πρώτο λεπτό.

Δεν θέλω να γεμίσω ένα κείμενο με περιγραφές των επεισοδίων. Θα τα δείτε οι ίδιοι, ίσως να διαβάσετε περιλήψεις αλλού. Εγώ θέλω να περιγράψω τα συναισθήματα μου, βλέποντας μια -έλα μωρέ, σειρά κόμικ είναι.

Ναι, χρησιμοποίησα τα λόγια ενός φίλου που είχε σαν απάντηση όταν τον ρώτησα αν βλέπει Daredevil.

Δείτε τα τρία επικά poster από τη σειρά.

Δεν το παίζω άρχοντας των comic. Διάβαζα μικρός Spider-Man, Captain America και Batman (Μπουυυ, DC, Lol) αλλά τον Daredevil τον είχα υπόψη μου μόνο από ένα επεισόδιο animated σειράς του αραχνάθρωπου (και φυσικά την ταινία, πολύ αργότερα με τον Ben Affleck).

Δεν ξέρω πόσο σκοτεινός ή badass είναι τα origins του, πόσο βασισμένο στα comic είναι αυτό που βλέπουμε. Αλλά ρε φίλε. Αν η πρώτη σεζόν με κόλλησε και την είδα σε μια βδομάδα, είμαι σίγουρος ότι αυτή θα την ξεπετάξω μέχρι αύριο.

Μετά από δυο καλά warm ups επεισόδια (που είχα την αναίδεια να σκεφτώ πως το πρώτο ξυλίκι του Murdock με τον Castle ήταν υπερβολικά χορογραφημένο), έρχεται το τρίτο επεισόδιο, μας φτύνει κατάμουτρα και μετά μας πλακώνει στις μάπες. Το δεύτερο… confronting του Daredevil με τον Punisher είναι ένα μάθημα πως γυρίζεται μια adult σειρά δράσης. Πως φτάνουν σε οργασμό οι 30ρηδες+ geeks.

Σε πολλούς θύμισε την παρακάτω σκηνή από την πρώτη σεζόν, αλλά στα μάτια μου ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Στο αυτό το video θέλει να σώσει ένα παιδί. Moral. Ωραία. Στη δεύτερη σεζόν, θέλει να τους σπάσει τα κοκάλα. Να δείξει ότι μπορεί ο τρόπος του να είναι καλύτερος από του Punisher, έστω και αν τον τραβήξεις από τα μαλλιά.

Ο σκηνοθέτης μας έψησε καλά. Αρχικά με την κουβεντούλα στην οροφή. Μια κουβεντούλα που έγινε πυρκαγιά με τον Groto και μια πυρκαγιά που έγινε η έκρηξη του Daredevil με 5 γαμημένα λεπτά ανελέητου ξύλου, που σου έβγαζε τη λύσσα του ήρωα (όχι μόνο για τους Sons Of Anarchy – :p) και δύσκολα την εντοπίζεις σε action/crime ταινίες budget, με διάρκεια 120+ λεπτών. Πόσο μάλλον σε μια σειρά με 45λεπτα επεισόδια. Για να το περιγράψω ανορθόδοξα, ήταν ξυλίκι με ψυχή (για όσους πουν για κάτι περίεργες ταινίες με πολεμικές τέχνες που παλεύουν σαν ρομπότ). Ήταν ένα ταξίδι μέσα από μια κόλαση.

You’re one bad day away from being me

Δίδαξε κινηματογραφία, μουσική επένδυση, χορογραφία ξύλου. Ακόμα και αυτή η σκηνή στη σκάλα που αντικρίζει τους τελευταίους τρεις μηχανόβιους, κάτω από το κόκκινο φως, αυτή παύση, που στη μουσική είναι η σημαντικότερη «νότα», υπέγραψε ένα επεισόδιο-συμφωνία της οπτικής απόλαυσης.

Και κανείς δεν υστερεί. Διαφωνεί κανείς για τον Foggy ότι είναι ο καλύτερος και πιο ουσιαστικός support ρόλος που έχουμε δει; Όσο για τον Frank Castle; Δεν θα μπορούσε να γίνει καλύτερο casting από τον Jon Bernthal. O τύπος είναι γεννημένος villain-anti hero και γεμίζει την οθόνη.

Και μετά με τη καρδιά να δεις… Gotham; Σκοτάδι; Έχει… Βία; Έχει. Κακούς; Έχει. Αυτός που κάνει τον James Gordon; Μια χαρά. Γιατί μοιάζει όμως με teen σειρά και όχι με adult όπως το Daredevil. Αν έχετε απάντηση, στα σχόλια.

Υ,Γ, Σε συνέντευξη του στο EW ο Charlie Cox (Daredevil) εκμυστηρεύεται πως η σκηνή ήταν τόσο έντονη στα γυρίσματα, που για να γίνει και πιο μπούγιο το κλοτσομπουνίδι, οι κομπάρσοι που έδειρε στην αρχή, είναι μερικοί από αυτους που αντιμετωπίζει και πιο κάτω που (σχεδόν) στην κυριολεξία, έτρεχαν στο κατόπι του.

Απολαύστε ακόμα μια φορά: