Τα πιο επικά τραγούδια των Iron Maiden

[dropcap size=dropcap]Κ[/dropcap]αλοκαίρι μπήκε. Συναυλίες και μπίρα μύρισε. Ναι, είμαστε λίγο καλοκαιρινοί τύποι στις συναυλίες. Γιατί κάπου εκεί έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τους Iron Maiden. Νοσταλγία…

Βλέποντας τις ημερομηνίες του Αυγούστου κενές μετά το Wacken (04/08) μας κάνει να ελπίζουμε πως κάποιος τρελός promoter υπάρχει εδώ γύρω να μας κάνει το χατίρι.

Και μετά το επίσημο video που κυκλοφόρησαν για το Death Or Glory, οπου γέμισε καλπασμούς το μυαλό μας, είδα ένα αφιέρωμα στο Βρετανικό Metal Hammer που αφορούσε τα αγαπημένα επικά κομμάτια τους. Συμφώνησα με τα περισσότερα, αλλά όχι με όλα. Έτσι το έκανα πιο προσωπικό. Έτσι και αλλιώς το 85% των κομματιών των Iron Maiden βγάζουν το επικό συναίσθημα, εγώ όμως ήθελα να σταθώ στις πραγματικές, μεγάλες επικούρες.

Alexander The Great (Somewhere In Time, 1986)

Ε, εντάξει αυτό το κομμάτι δεν θέλει λεζάντα. Όταν κάτι είναι περισσότερο Ελληνικό μας αρέσει και μας λίγο παραπάνω. Το θέμα δεν είναι ότι μιλάει για τον Μέγα Αλέξανδρο αλλά και οι δουλεμένοι του στίχοι σε ένα θέμα τόσο… συγκεκριμένο. Αν το έπαιζαν και live κάποτε, εκτός θα ήταν.

Empire Of The Clouds (The Book Of Souls, 2015)

Ίσως ότι καλύτερο ακούσαμε από την επάνοδο του Bruce Dickinson και μετά. Σίγουρα το καλύτερο κομμάτι που έγραψε ο ίδιος, ακόμα και από την προσωπική του δισκογραφία (ναι και το Tears Of The Dragon μέσα). Και όχι μόνο. Οι στίχοι του απλά εξαιρετικοί για το συμβάν του αερόπλοιου R101 όπου σκότωσε 48 άτομα με την πτώση του στη Γαλλία το 1930. Ένα τραγούδι που θέλει ορχήστρα για να παιχτεί live και ο Bruce το έχει υποσχθεί πως θα γίνει και αυτό κάποια στιγμή.

The Clansman (Virtual Xi, 1998)

Είμαι από αυτούς που πραγματικά έβαζα ωτοασπίδες στο άκουσμα του Blaze Bayley. Και όμως αυτό το κομμάτι ήταν καταπληκτικό από τον ίδιο, αν και το είπε και ο Bruce εξαιρετικά στα lives. Όταν ο Steve Harris σαν πραγματικός British Gentleman έδωσε credit στους Σκοτσέζους για το… Braveheart τους.

Seventh Son Of A Seventh Son (1988)

Ναι, ναι το ξέρω. Μια τέτοια κομματάρα να ξεπέσει στην τέταρτη θέση; Τι να κάνουμε που μόνο κομματάρες έχουν οι Iron Maiden; Εκτός από την υπέρτατη μάχη του καλού με το κακό από το  διήγημα του Όρσον Σκοτ Καρντ, είναι και η νέα εποχή τους ήχου τους με τα πλήκτρα. Και για να το ξεκαθαρίσουμε, στο Somewhere In Time δεν έχει πλήκτρα, αλλά guitar synths. Είναι διαφορετικό.

Hallowed Be Thy Name (The Number Of The Beast, 1982)

Επικό είναι, συναισθηματικό είναι, ατμοσφαιρικό είναι. Λίγο πριν την εκτέλεση, όλη η ψυχοσύνθεση του φυλακισμένου περνάει μέσα από λίγους στίχους και ένα απλό guitar riffs. Αν αυτό δεν είναι μεγαλείο, τι είναι ρε φίλε;

The Rime Of The Ancient Mariner (Powerslave, 1984)

Ακόμα ένα διαμάντι του Captain Steve. Το ποίημα  του Samuel Taylor Coleridge είναι ο θρίαμβος για το σκοτάδι, το φως, τη θέληση και τη φιλοδοξία. Όποιος ήταν τυχερός να το ακούσει live στην Μαλακάσα το 2008 στο απόλυτο σκοτάδι και με εφέ από ήχους τριξιμάτων και θάλασσας, δεν θα το ξεχάσει ποτέ.

For The Greater Good Of God (Matter Of Life And Death, 2006)

Μέσα στο προσωπικό μου top5 των κομματιών στη νέα εποχή Dickinson. Ίσως το πιο γεμάτο αντιπολεμικό τραγούδι στην ιστορία των αντιπολεμικών τραγουδιών. Φοβερή εκτέλεση του στο κλειστό του Ελληνικού (2007;).

When The Wild Wind Blows (The Final Frontier, 2010)

Ένας δίσκος που μισήθηκε αρκετά από πολύ κόσμο. Γιατί; Άγνωστο! Είναι ο καλύτερος τους; Όχι! Είναι ο χειρότερος τους; ΟΥΤΕ ΚΑΝ! Οι Iron Maiden δεν έχουν σκατά δίσκους όπως οι Metallica. Ναι το είπα! Το When The Wild Wind Blows βασισμένο στο comicbook του Raymond Briggs, αξίζει τη θέση του στις καρδιές μας ως ένα από τα καλύτερα και επικότερα κομμάτια τους.

https://www.youtube.com/watch?v=WjKKD6yXlVc

Paschendale (Dance Of Death, 2003)

Σε ένα δίσκο που έχει το ομότιτλο κομμάτι, το No More Lies ή το Montsegur, το Paschendale ξεχωρίζει για την απαράμιλλη επιθετικότητα και ταυτόχρονη μελωδικότητα που ξεχειλίσει από τα; δάκτυλα του Adrian Smith.

Blood Brothers (Brave New World, 2000)

Όταν το συναίσθημα μιας heavy μπαλάντας, μπλέκεται με την επιστροφή του Dickinson εκεί που ανήκε για να μας πει ότι όλοι μας είμαστε Blood Brothers.