Μπάσκετ. Ένα άθλημα για άντρες
[dropcap size=dropcap]Τ[/dropcap]η Δευτέρα (30/05) ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός ολοκλήρωσαν την καλύτερη -εδώ και πάρα πολλά χρόνια- σειρά τελικών της Α1 μπάσκετ, με επικό τρόπο.
Ο Ολυμπιακός μετά την ψυχρολουσία του 0-1 στο πρώτο ματς το ΣΕΦ, επανήλθε και πήρε το πρωτάθλημα με 3-1 νίκες, με δυο νίκες μάλιστα στο ΟΑΚΑ. Με το τελευταίο ματς να διαρκεί 50 (αγωνιστικά) λεπτά με δυο παρατάσεις γεμάτο συναισθήματα και αδρεναλίνη.
Και ξεκαθαρίζω άμεσα. Θα έγραφα τέτοιο blog αν τα πράγματα ήταν με την αντίθετη φορά τους; Αν ήταν το τελευταίο ματς του Σπανούλη και ο Διαμαντίδης μας έκλεινε το σπίτι στο τελευταίο δευτερόλεπτο και ενώ το είχε κάνει και πριν μια βδομάδα;
Όχι, ίσως δεν θα έγραφα. Το μπάσκετ θα κέρδιζε και πάλι όμως.
Θα κέρδιζε προβολή, θα κέρδιζε ενδιαφέρον, θα κέρδιζε ταλαντούχα παιδάκια που στα επτά-οκτώ τους αποφασίζουν μια και καλή ότι θα χτυπούν την πορτοκαλί μπάλα στη ζωή τους. Έτσι και αλλιώς, κερδίζει κατά κράτος το ματς εντυπώσεων (κυρίως) με το ελληνικό ποδόσφαιρό.
Έχω προσπεράσει την ηλικία και γενικά τη φάση του τυφλού οπαδισμού. Καλώς ή κακώς, μικρός έστελνα και εγώ «κατάρες και καρκίνους» στους αντιπάλους. Αυτό ξέκοψε όταν έπαψε να με ενδιαφέρει… -όσο και ακούγεται παράδοξο- το ποδόσφαιρό.
Όταν προσπάθησα να καταλάβω περισσότερο το άθλημα που λέγεται μπάσκετ. Όταν άρχισα να βλέπω και αγώνες της κανονικής διάρκειας του NBA πέρα από τον 4ο, 5ο, 6ο, 7ο τελικό και όταν ξεκίνησα να βλέπω από Ευρωλίγκα, ως τοπικό Αθηνών ή Πειραιά.
Όταν άρχισα να εθίζομαι περισσότερο με το ίδιο το άθλημα, παρά με μια ομάδα που το εκπροσωπεί. Να μαθαίνω τα συστήματα του. Μην το πάρετε στραβά. Όταν για 40 (ή 45-50) λεπτά αγωνίζεται ο Ολυμπιακός στο παρκέ, το μικρόβιο με κάνει να πετάγομαι από την καρέκλα μου και να κάνω κωλοδάχτυλα στην οθόνη στο τρίποντο του Μάντζαρη ή να τραβάω τα μαλλιά, που δυστυχώς δεν έχω, στο τρίποντο του Σπανούλη, φωνάζοντας κάτι σαν: «Ναιιφτηηε5ς5τ4ω!!!».
Το ίδιο γεμάτος ένιωθα και μετά τον τελικό ΤΣΣΚΑ – Φενέρμπαχτσε που επίσης κρίθηκε σε παράταση και δεν έπαιζε ο Ολυμπιακός ή ελληνική ομάδα (αν και είχε Έλληνες πρωταγωνιστές).
Σε αντίθεση με τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ που έτυχε να δω μετά το 70′ το Σάββατο (από σπόντα), που είδα τις υποτίθεται δυο καλύτερες ομάδες της Ευρώπης να φοβάται η μία την άλλη και το θέατρο να πηγαίνει σύννεφο.
Θα μου πεις, μήπως εχτές είδες μπασκετάρα από τεχνικής άποψης; Όχι! Δεν είδα όμως καραγκιόζηδες παίκτες. Και αν φυσικά υπάρχουν αμέτρητα video στο internet με τον Διαμαντίδη να παραπονιέται στους διαιτητές, ή τον Σπανούλη να παίρνει φάουλ πέφτοντας στο παρκέ λες και τον πυροβόλησε ελεύθερος σκοπευτής, οι ίδιοι που τα κάνουν αυτά, είναι αυτοί που παίρνουν και τις ομάδες στο χέρι στα ΔΥΣΚΟΛΑ. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο για ακόμα ένα τελικό ήταν άφαντος. Τι να τα κάνεις τα 1000 γκολ αν σε τελικούς με την Πορτογαλία, με τη Μάντσεστερ και δυο με τη Ρεαλ δεν ματώνει τα δίχτια σε κρίσιμο σημείο με τίποτα; (Ναι έχει ένα στο 1-1 με τους Κόκκινους και ένα… πέναλτι στο 4-1 με πάλι σε Ρεάλ – Ατλέτικο)
Ο Σπανούλης για παράδειγμα, έφαγε 2-3 τάπες από τον Γκιστ στα τελευταία λεπτά του 4ου τελικού και όμως πήρε το πιο ιστορικό σουτ στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού μπάσκετ χωρίς να διστάσει και το έβαλε. Και να ήταν μόνο αυτό; Έχει πάρει αμπάριζα στη ζωή του Μπαρτσελόνες και ΤΣΣΚΑδες ακόμα και Εθνικές Αμερικής, σε σημεία που η μπάλα έκαιγε. Φυσικά έχει και πολλές αποτυχίες, γιατί βγαίνει μπροστά πάντα. Για αυτό και ξεχωρίζει.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, η επαγγελματική μου ενασχόληση σε αθλητικά ΜΜΕ, με έφερε σε πιο κοντινή -αρχικά- επαφή με το ποδόσφαιρο, βλέποντας και τη διαφορά νοοτροπία των αθλητών των δυο αθλημάτων από μικρές ηλικίες. Δεν χρειάζεται περαιτέρω σχόλιο σε αυτό παρά μόνο ότι επέλεξα να ασχοληθώ μετά από αυτό, μόνο με μπάσκετ.
Σε λίγες ώρες όμως από την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο, θα στηθώ και πάλι μέσα στα άγρια χαράματα και ενώ το πρωί εργάζομαι, να δω και τους Ουόριορς με τους Θάντερ στο NBA. Άλλη μια σειρά, μακριά φυσικά από τα ευρωπαϊκά δεδομένα, που οι πρωταγωνιστές τους εκτός από το ταλέντο τους, επίσης δείχνουν… αντρίκεια στοιχεία για να πάρουν το ματς που οδηγεί στους Τελικούς.
Έμπνευση
Όπως και οι τελικοί της Ευρωλίγκας του 2012 και του 2013 που έστεψαν τον Ολυμπιακό πρωταθλητή Ευρώπης, έτσι και αυτοί της Α1 το 2016 είναι από τα γεγονότα που αν αγαπάς το μπάσκετ και είσαι κομματάκι ρομαντικός και ψάχνεις αφορμή να παράξεις ένα κείμενο, ένα στίχο, μια μελωδία, σε βοηθούν. Θέλεις να αποτυπώσεις αυτά τα συναισθήματα που ξεχειλίζουν από μέσα σου.
Αυτά που είδαμε και από προσπάθεια και από τύχη (χρειάζεται και αυτή) και από λατρεία για αυτή την κόκκινη ομάδα, θα μνημονεύονται καιρό.
Γιατί το άθλημα αυτό δεν είναι για παιδάκια στην καρδιά. Το μπάσκετ είναι άθλημα για άντρες.
Υ.Γ. Πολλοί λένε για το «αντίο» του Διαμαντίδη και πως δεν έγινε με σωστό τρόπο λόγω της ήττας. Διαφωνώ. Ναι, η ήττα είναι πάντα ήττα. Αλλά… Δεν θα άλλαζε κάτι με ένα ακόμα πρωτάθλημα, έχει μπόλικα σπίτι του. Αποχώρησε απέναντι σε έναν δαιμονισμένο Σπανούλη που η προσωπική τους φάση στο τελευταίο δευτερόλεπτο θα γίνει αφίσα (όπως και βασική φώτο σε αυτό το blog), εντός έδρας με τον κόσμο του, στο πλάι.
